Οι καθημερινοί τίτλοι σε όλο τον κόσμο είναι πάντοτε γεμάτοι από γεγονότα που είναι εξαιρετικά αρνητικά, αλλά από την άλλη υπάρχουν ιστορίες που μας κάνουν να χαιρόμαστε και θυμίζουν τη γλυκόπικρη φύση της ζωής. Μια τέτοια ιστορία είναι του Brett Kinloch, ενός καθηγητή από το Bedfordshire από το Ηνωμένο Βασίλειο, που είδε από κοντά το νεογέννητο μωρό του, το τρίτο του παιδί, μόλις τρεις ώρες πριν πεθάνει.Οι καθημερινοί τίτλοι σε όλο τον κόσμο είναι πάντοτε γεμάτοι από γεγονότα που είναι εξαιρετικά αρνητικά, αλλά από την άλλη υπάρχουν ιστορίες που μας κάνουν να χαιρόμαστε και θυμίζουν τη γλυκόπικρη φύση της ζωής. Μια τέτοια ιστορία είναι του Brett Kinloch, ενός καθηγητή από το Bedfordshire από το Ηνωμένο Βασίλειο, που είδε από κοντά το νεογέννητο μωρό του, το τρίτο του παιδί, μόλις τρεις ώρες πριν πεθάνει.
Ο Brett Kinloch αντιμετώπισε μια παρατεταμένη τετραετή μάχη με έναν επιθετικό όγκο στον εγκέφαλο, προτού εκπνεύσει στις 11 Φεβρουαρίου ενώ η σύζυγός του γεννούσε την ίδια μέρα. Αν και ήξερε ότι το τέλος του ήταν κοντά, πέθανε με την αίσθηση ικανοποίησης και ευτυχίας να συναντήσει τη νεώτερη κόρη του. Ένα μεγάλο μέρος της συνάντησης οφείλεται στην σύζυγο του Brett, η Nicola, η οποία στάθηκε δίπλα του όλες τις στιγμές, καθώς και όλο το προσωπικό και τη διοίκηση του νοσοκομείου που ασχολήθηκαν τόσο με τον Ben όσο και με την Nicola. Ο Kinloch ήταν καθηγητής στην Ακαδημία Milton Keynes όπου γνώρισε τη σύζυγό του.
Και οι δύο ξεκίνησαν τη διδασκαλία τους στο σχολείο το 2010 και σύντομα η φιλία εξελίχθηκε σε αγάπη. Γεννημένος στο Northampton, ο Brett διαγνώστηκε με όγκο εγκεφάλου αμέσως μετά τη γέννηση της μεγαλύτερης κόρης του, Freya που είναι τώρα 4 ετών. Η δεύτερη κόρη του Ella είναι 18 μηνών και ονόμασαν την νεότερη Ariya. Ο Brett είχε αρχικά μια διάγνωση 12 μηνών, ωστόσο ήταν αποφασισμένος να νικήσει τον καρκίνο και να παλέψει σκληρά για να αναρρώσει.
Οι πρώτοι κύκλοι θεραπείας έγιναν στο εξωτερικό. Τα πράγματα φαίνονταν καλά για την οικογένεια προτού λάβουν νέα ότι ο όγκος είχε επιστρέψει σε ένα μέρος του εγκεφάλου που ήταν αδύνατο να χειρουργηθεί. Το χειρότερο είναι το γεγονός ότι τα νέα ήρθαν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, ενώ η οικογένεια περίμενε το τρίτο παιδί και η υγεία του επιδεινώθηκε. Παρά την αναποδιά αυτή, ο Brett συνέχισε να είναι θετικός.
Η σύζυγός του Nicola είπε: “Ο Brett ποτέ δεν έβρισκε δικαιολογίες και έζησε τη ζωή στο έπακρο, εργαζόταν τρεις εβδομάδες πριν πεθάνει, ήθελε να φροντίσει για την οικογένειά του.” Η αγάπη του για την κόρη και την οικογένειά του ήταν επίσης κάτι που τον κρατούσε στη ζωή. Η Nicola πρόσθεσε ότι “αγαπούσε τη ζωή και ποτέ δεν άφησε να τον σταματήσει να ζει .. Πήγαμε διακοπές στο εξωτερικό, πήγαμε τα παιδιά στη Disneyland. Ακόμα και όταν δεν μπορούσε πλέον να οδηγήσει, έπαιρνε το λεωφορείο και θα έβγαζε τη Freya βόλτα.” Ο Brett παρέμεινε πάντα “θετικός” και “δεν έχασε ποτέ ελπίδα” σύμφωνα με τη σύζυγό του καθ ‘όλη τη διάρκεια της ασθένειας του.
Η Nicola είχε τοκετό στις 11 Φεβρουαρίου. Μέσα σε 50 λεπτά μετά τη γέννα στο νοσοκομείο Luton & Dunstable μαζί με το νεογέννητο μωρό της και τη μητέρα της ήταν στο δρόμο για το νοσοκομείο Milton Keynes, όπου νοσηλευόταν ο Brett. Ο Brett είχε φροντίδα στο σπίτι πριν γίνει εισαχθεί στο νοσοκομείο. Παρά τη δοκιμασία, η Nicola όπως και ο σύζυγός της ήταν αισιόδοξη.
“Ακούγεται τρομερό, αλλά θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερο, θα μπορούσε να είχε γεννηθεί 24 ώρες αργότερα, με παρηγορεί πολύ το γεγονός ότι την γνώρισε, την έβαλα στην αγκαλιά του. Μπορούσε να ακούσει τι συνέβαινε και ήξερε ότι ήμασταν εκεί, θα είμαι πάντα ευγνώμων γι ‘αυτό. ” Η Nicola, ωστόσο, δήλωσε ότι ήταν “συγκλονιστικό” ότι δεν ήταν εφικτό ένα οικογενειακό πορτρέτο με τα τρία κορίτσια. Εντούτοις, έλαβε υπόψη της ότι οι μεγαλύτερες αδελφές της Ariya είχαν τις μνήμες τους. Την ίδια στιγμή, η Nicola αναγνώρισε ότι η συνάντηση της Ariya και του πατέρα της δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την υποστήριξη της οικογένειάς τους, των φίλων τους και της κοινότητας γενικότερα.
Η Nicola αναφέρει για το προσωπικό των νοσοκομείων: “Ήταν τόσο καλοί για να μην δείχνουν αυτό που συνέβαινε – η φίλη μου μου είπε ότι ήταν στο τηλέφωνο στο νοσοκομείο και ήταν όλοι με δάκρυα στα μάτια στην διπλανή αίθουσα. Η μεταφορά έγινε συντονισμένα, μία νοσοκόμα πρόσεχε εμένα και μία άλλη πρόσεχε το μωρό και πήγαμε γρήγορα στο άλλο νοσοκομείο.”