Βραδιά παραμονής Χριστουγέννων…
Μόνη στο σπίτι.
5 μήνες πριν, ήταν η τελευταία φορά που βγήκες από αυτό το σπίτι. Το δικό μου. Της 3.5 ετών κόρης μου. Το σπίτι που ζήσαμε παντρεμένοι σχεδόν 5 χρόνια.
Το διαζύγιο βγήκε γρήγορα. Σε δυο μήνες υπογράψαμε συναινετικό, αφού τίποτα δεν διεκδίκησα παρά μόνο την ησυχία μου.
Δεν είπες όχι.
Να είσαι καλά. Ξέραμε και οι δυο ότι οι προσπάθειες, μας τελείωσαν. Κάηκαν τα χαρτιά μας. Δεν έχουμε άλλη υπομονή. Όσο και αν θέλαμε.
Έγινε και το δικαστήριο. Χθες μου τηλεφώνησε η δικηγόρος ότι έχει ήδη στα χέρια της την απόφαση.
Τόσο γρήγορα γίνονται όλα τώρα.
Για να εξηγούμαστε. Είναι τα πρώτα μου Χριστούγεννα χωρισμένη. Και με τη βούλα. Επίσημα. Επίσης, είναι χωρίς το παιδί, αφού η σειρά μου θα είναι την Πρωτοχρονιά…
Να σου πω κάτι; Δεν έχω κλάψει ακόμα. Δεν το πιστεύεις γιατί μπροστά σου έκλαιγα κάθε μέρα…
Εννοώ έχω κλάψει ελάχιστα. Κυρίως τα λίγα βράδια που η μικρή σε ζητούσε. Όχι μπροστά της βέβαια.
Επίσης, δεν μετανιώνω. Που δεν προσπάθησα να σε γυρίσω πίσω αυτή τη φορά.
Ας είμαι μόνη Χριστουγεννιάτικα. Λες και πέρυσι που ήμασταν μαζί , και πρόπερσι, και πιο πίσω, μόνη δεν ήμουν;
Κάθομαι στον καναπέ. Δούλευα και έτσι δεν μαγείρεψα. Έφτιαξα ένα λιχούδικο τοστ με μπέικον και μαγιονέζες κτλ. Άναψα ένα κοράκι. Έβαλα και λίγο κρασί, αν και δεν πίνω.
Στην υγεία μας!
Διάβασα λίγο . Χουζούρεψα. Λέω στον εαυτό μου να μην κακομοιριαστεί.
Για την ώρα, υπακούει. Δεν με έχει πάρει ακόμα το παράπονο.
Σκέφτομαι μόνο τα θετικά αυτής της ιστορίας.
Αν και δεν διάλεξα εγώ τον χωρισμό.
Άργησα να παντρευτώ.
Δεν είμαι μικρή.
Δυσκολεύτηκα να κάνω την κόρη μου . Εξωσωματικές. Αλλά την έκανα! Και είναι γερή!
Ευγνωμονώ τον Θεό, την μοίρα, τη ζωή…
Ήθελα πάντα οικογένεια.
Εγκατέλειψα το χωριό και τους γονείς μου πολύ νωρίς, στα 12 μου για να ρθω στην πόλη, στο σχολείο. Μου έλειπαν τόσο πολύ… Δυο μέρες την εβδομάδα που τους έβλεπα, δεν έφταναν να αναπληρώσουν τις πέντε που μου έλλειπε το χάδι, η συμβουλή τους, η καληνύχτα τους…. Η φροντίδα τους.
Έμαθα γράμματα. Και μετά, άλλα γράμματα. Ακόμα πιο μακριά. Για να εξασφαλίσω ένα πιο άνετο εισόδημα από το περιορισμένο του κτηνοτρόφου πατέρα μου.
Έμαθα χωρίς οικογένεια… Όχι ότι σκλήρυνα. Ισα, ισα. Είπα, θα κάνω την δικια μου οικογένεια πια.
Αργούσε.
Έβαζα προϋποθέσεις. Μέχρι που στο τέλος, αγχώθηκα.
Έχει γούστο, σκέφτηκα …εγώ που διάλεγα να μείνω στο ράφι.
Δεν έμεινα. Στο πάρα πέντε, ήρθες στον δρόμο μου. Ήμουν ειλικρινής. Σου είπα από την αρχή τι θέλω . Σχέση ζωής. Παιδί. Δέχτηκες. Αυτά ήθελες και εσύ είπες. Γιατί τα είχες. Και τα έχασες. .. Ήσουν ήδη χωρισμένος, Με μια 13 χρονη κόρη.
Προσπαθήσαμε. Είχα το δι@λο στα πόδια μου. Τη μάνα σου. Ανάγωγη, υποκρίτρια, δολοπλόκα. Να χώνει την τετράπαχη μούρη της παντού. Και να κρύβεται τόσο καλά! Άργησα να πάρω χαμπάρι το ρόλο της.
Δεν ήταν η δικιά μου μάνα έτσι. Αγαθός άνθρωπος, του χωριού. Σπαθί. Έτσι είμαι και εγώ.
Αλλά, δεν με παίζατε τίμια. Μια θέλεις, μια δεν θέλεις. Με μπέρδευες. Και μετά …με αγαπούσες.
Και σε πίστευα. Και μετά, ξανάφευγες για το σπίτι της μάνας σου. Για καμιά …εβδομάδα. Παντρεμένοι πια. Έγκυος. Λεχώνα. Όλο να φεύγεις. Όπως εκανες και στον πρώτο γάμο…. Να πηγαίνεις στη μαμά σου. Και να βρίσκεις χίλιες δυο δικαιολογίες γι αυτή σου τη συμπεριφορά.
Είναι Χριστούγεννα. Το δεντράκι απέναντι μου αναβοσβήνει. Το σπίτι δεν μυρίζει φαί. Ούτε γλυκά. Δεν έχει φίλους. Ούτε την χαρούμενη φωνή της κόρης μου. Αλλά, δεν με νοιάζει Καθόλου. Πήρα προσκλήσεις, από φίλους, αδέρφια. Τις αγνόησα. Διάλεξα να μείνω μόνη μου. Να μην κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Να δω την αλήθεια μου κατάματα. Να πάρω απόφαση ότι είμαι μόνη με το παιδί μου στο εξής. Και κάποιες μέρες, χωρίς και το παιδί μου. Που θα κάνει Χριστούγεννα με σένα.
Δεν είμαστε οικογένεια πλέον. Είσαι ένας ξένος. Δεν μπορείς να με πληγώσεις άλλο. Ούτε εγώ ,εσένα. Είμαι και εγώ ξένη.
Λυπάμαι για τις περσινές γιορτές που χάσαμε σε ένα ακόμα σερί γκρίνιας και αλληλοκατηγοριών. Που πάλι χώθηκε η μάνα σου ανάμεσα μας. Που μου ασχημομιλησε. Και, για μια ακόμα φορά, δεν της απάντησα, όπως έπρεπε. Απλά, έκλαψα στη σιωπή μου.
Λυπάμαι που δεν ήξερα. Δεν σου έδωσα ένα φιλί ενώ μου γκρίνιαζες. Δεν σου γέλασα τσαχπίνικα. Δεν σου είπα «ΣΣΣσ! ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ. ΟΥΤΕ ΑΛΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΞΑΝΑ. ΑΣ ΑΓΑΠΗΘΟΥΜΕ ΣΤΟ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΜΕΝΕΙ… ΙΣΩΣ, ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ. ΓΙΑ ΟΣΟ ΛΙΓΟ…»
Χριστούγεννα. Κοντεύουν μεσάνυχτα. Θα πάω στο κρεβάτι μας. Δεν θα θυμηθώ. Είμαι κουρασμένη μαζί σου. Τόσο πολύ. Σε πίστεψα. Με έκανες να ξεπιστεψω. Γιατί ήσουν ασυνεπής στο λόγο σου. Έφυγες. Και, ούτε η κόρη μου στο μέλλον θα έχει όλη της την οικογένεια. Όπως και εγώ. Όμως, εγώ, ήμουν 12 χρονών. Αυτή, ήταν 3 όταν έφυγες… Γιατί δεν έμεινες δίπλα μας;
Υπήρξα άξια σύντροφος δίπλα σου. Επωμίστηκα βάρη και ευθύνες και νεύρα σου. Έτσι λένε. Τα εκτίμησες;
Δεν κλαίω. Δεν σε κλαίω. Δεν μου λείπεις. Δεν με νοιάζει που είναι Χριστούγεννα. Σιγά 25 Δεκεμβρίου είναι.
Μη γελάς. Έμαθα να έχω άμυνες. Με έμαθαν κάποιοι τύποι σαν εσένα.
Θα κοιμηθώ μόνη μου λοιπόν. Και αύριο θα ξυπνήσω, θα πιω καφέ παρέα με μουσική, ένα καλό βιβλίο και την ησυχία μου. Και το μεσημέρι θα πάω να φάω στη κολλητή μου και άλλα 20 άτομα. Και μετά, ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ!!! Όχι μετά. Από 4 μέρες. Μα θα περάσουν.
Να είστε αισιόδοξοι. Δυνατοί μονογενείς. Να εκτιμάτε τα ελάχιστα. Να τα νιώθετε πολλά και να ευγνωμονείτε την τύχη σας. Αν είστε θετικοί άνθρωποι, ίσως αύριο κάτι να σας φέρει.
Και το λέω εγώ.
Η drama Queen.
Χρόνια πολλά. Χρόνια καλά!
Άρτεμις
*Η κεντρική φωτό του άρθρου είναι τυχαία και δεν απεικονίζει τα πραγματικά πρόσωπα της ιστορίας
Από singleparent.gr