Με λένε Στέλλα και διαβάζω τη σελίδα σας από πέρσι που έμεινα χήρα. Κάνετε εξαιρετική δουλειά.
Έμεινα χήρα πέρσι όταν ο σύζυγος σκοτώθηκε σε τροχαίο και έμεινα στα 35 μου μόνη με δύο παιδάκια 5 και 7 ετών.
Δεν σας γράφω για να ζητήσω βοήθεια ή να παραπονεθώ για κάτι. Όταν χάνεις από τη μια στιγμή στην άλλη, όλο σου τον κόσμο, όταν η ζωή σου γυρίζει τούμπα τίποτα δεν σου φαίνεται άξιο για να παραπονεθείς. Ούτε για το οικονομικό, ούτε για την γραφειοκρατία που ακόμα δεν με έχει αφήσει να πενθήσω ή για τα παιδιά που ακόμα δεν έχουν συνέλθει από τον χαμό του πατέρα τους και κάθε μεσημέρι τον περιμένουν να μπει στο σπίτι από τη δουλειά.
Σας γράφω για να ευχαριστήσω τη σπιτονοικοκυρά μου, την Κα Αγλαία, που αμέσως μόλις έμαθε ότι πέθανε ο σύζυγος και ενώ φοβόμουν πως θα μας έδιωχνε αφού εγώ τότε ήμουν άνεργη εκείνη μας μείωσε το ενοίκιο από 400 ευρώ στα 300. “Κορίτσι μου έμεινα και εγώ χήρα πολύ νέα σαν εσένα και όλοι με πετούσαν από εδώ και από εκεί. Μη μου δώσεις ενοίκιο για δυο μήνες και τον τρίτο μήνα ξεκίνα να μου δίνεις 100 ευρω λιγότερα. Να πάρε και αυτά να ψωνίσεις στα παιδιά” μου είπε και μου έβαλε στο χέρι έναν φάκελο που μέσα είχε 200 ευρώ. Σάστισα….
Ούτε συγγενείς δεν το έκαναν αυτό, ούτε φίλοι που τρώγαμε και πίναμε μαζί κάθε Κυριακή δεν ενδιαφέρθηκαν.
Και νοιάστηκε μια ξένη που απλά της νοικιάζαμε το σπίτι και το πρώτο πράγμα που θα σκεφτόταν κανείς , θα ήταν την περιουσία του.
Τώρα πια όνειρό μου είναι να μαζέψω λεφτά με τη δουλειά μου και να μπορεσω να αγοράσω αυτό το σπίτι και να δώσω τα χρήματα στην Κα Αγλαία που ξέρω ότι θέλει να το πουλήσει κάποια στιγμή για να φύγει από πάνω της όπως μου είπε.
Μακάρι να της το ξεπληρώσω με αυτό τον τρόπο.
Μέσα στα φρικτά που διαβάζω για τρώγλες με 500 ευρώ και για σπιτονοικοκύρηδες που ζητούν το νεφρό σου για ένα υπόγειο, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.
Κα Αγλαία σας ευχαριστώ!