Η υιοθεσία ενός παιδιού είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Στη χώρα μας τα διαδικαστικά για να καταφέρεις να υιοθετήσεις ένα παιδί είναι πολλά και η γραφειοκρατία συνεχώς κρατάει πίσω τους ενδιαφερόμενους γονείς αποθαρρύνοντάς τους. Μία ακόμη ιστορία ανεύθυνων γονέων ήρθε στο φως. Όλα τα παιδιά αξίζουν μία μητέρα, αλλά δεν αξίζουν όλες οι μητέρες ένα παιδί.
Γυναίκα υιοθετεί ένα παιδί για να κρατήσει τον άντρα της
Με λένε Σόνια και είμαι 45 ετών. Παντρεύτηκα πριν από 10 χρόνια έναν άντρα με τον οποίο ήξερα ότι το μέλλον μας ήταν καταδικασμένο, παρόλαυτα ήμουν τόσο ερωτευμένη μαζί του που δεν με ένοιαζε. Ας τον παντρευόμουν και ας τράβαγα τα πάνδεινα. Τόσο χαμηλά είχα πέσει.
Λίγα χρόνια μετά το γάμο μας παιδί δεν είχαμε κάνει. Προσπαθούσαμε ξαναπροσπαθούσαμε αλλά τίποτα. Δεν είναι τόσο ότι το ήθελα εγώ. Το ήθελε εκείνος και από τη στιγμή που το ήθελε θα έβρισκα τρόπο να του το προσφέρω. Κάναμε εξετάσεις και εγώ και εκείνος αλλά κανείς μας δεν είχε πρόβλημα. Mου είπε ότι αν δεν καταφέρουμε να κάνουμε παιδί θα με χωρίσει λες και έφταιγα εγώ και πάνω στην απελπισία μου για να μην τον χάσω του ζήτησα να υιοθετήσουμε. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Ήθελε παιδί. Έπρεπε να εμφανιστεί ένα παιδί με τον οποιονδήποτε τρόπο αλλιώς θα τον έχανα για πάντα. Ευτυχώς για καλή μου τύχη δέχτηκε και έτσι υιοθετήσαμε ένα κοριτσάκι ενός έτους.
Άλλαξε τελείως η ζωή μας. Άλλαξαν τα πάντα. Πλέον είχαμε να ασχολούμαστε με το παιδί και όχι ο ένας με τον άλλον. Άλλαξαν τα ωράριά μας, οι προτεραιότητές μας, οι υποχρεώσεις μας, τα πάντα. Στην αρχή μου άρεσε πολύ αυτό αλλά μετά μου έλειπε ο άντρας μου, έτσι όπως τον είχα συνηθίσει. Δεν είχαμε πια χρόνο ο ένας για τον άλλον, είχαμε μάτια μόνο για το παιδί, έβλεπα όμως πόσο εκείνος το αγαπούσε και έκανα υπομονή. Σημασία είχε μόνο να είμαστε μαζί όποιο και αν ήταν το τίμημα.
Πιστεύω πως από τα παραπάνω έχετε καταλάβει ότι δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα fan της μητρότητας. Ο μοναδικός λόγος για να κάνω παιδί ήταν για να τον κρατήσω κοντά μου, κανένας άλλος, δεν λέω όμως ότι δεν αγάπησα το παιδί ή ότι ήθελα το κακό του.
Όπως και να έχει ο γάμος μας δεν πήγαινε καλά. Υπήρχαν προβλήματα, οικονομικά και διάφορα άλλα, δεν υπήρχε συνεννόηση και επικοινωνία και τσακωνόμασταν για τα πάντα μέχρι που ένα πρωινό μάζεψε τα πράγματά του και εξαφανίστηκε. Βρήκε άλλη και εμείς του ήμασταν περιττές.
Δεν ξέρω για ποιον ήταν πιο μεγάλο το πλήγμα. Για μένα ή για το παιδί που τον λάτρευε; Έκλαιγε το παιδί γιατί του έλειπε ο μπαμπάς του, έκλαιγα και εγώ που τον είχα και τον έχασα και κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι έφταιγα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά ήμουν και είμαι μία γυναίκα εξαρτημένη από εκείνον. Ζούσα γιατί ζούσε. Ανέπνεα γιατί ανέπνεε. Το παιδί ήταν για μένα πάντα σε δεύτερη μοίρα όχι ότι το παραμέλησα ή ότι δεν ενδιαφερόμουν για τις ανάγκες του απλώς ο άντρας μου ήταν για μένα ο Θεός μου.
Πάνε πέντε μήνες που έφυγε και δεν έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο. Απέδειξε ότι ούτε εμένα αγαπούσε ούτε όμως και το παιδί για το οποίο υποτίθεται ότι κάποτε έλιωνε.
Τώρα τι κάνουμε; Με άφησε με ένα 6χρονο παιδί και εξαφανίστηκε. Το παιδί όμως αυτό εγώ δεν θέλω να το μεγαλώσω μόνη. Όσο ήμασταν μαζί έκανα υποχωρήσεις γιατί ξέρω ότι το ήθελε εκείνος, τώρα όμως;
Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να απευθυνθώ στο Ίδρυμα από το οποίο το πήραμε και να τους ζητήσω να τη δεχτούν πίσω.
Κακό θα κάνω στο παιδί αν το κρατήσω κοντά μου. Δεν το θέλω και μεγαλώνοντας θα το καταλάβει. πιο καλά θα περάσει στο ίδρυμα με τα άλλα παιδάκια όπως ήταν πριν παρά μαζί μου και εγώ θα απαλλαγώ από κάτι που μου είμαι βάρος. Το υιοθέτησα για να κρατήσω τον άντρα μου κοντά μου τώρα όμως μου είναι περιττό. Κάποια στιγμή θα θελήσω να ξαναφτιάξω τη ζωή μου και το παιδί είμαι σίγουρη ότι θα σταθεί εμπόδιο. Εσείς τι πιστεύετε; Θα δεχτούν το παιδί πίσω;