«Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο γηροκομείο της καρδιάς μας», αναφέρει η επιγραφή πάνω από την ξύλινη φιγούρα μιας ηλικιωμένης κυρίας μέσα στο κατακόκκινο …κάμπριό της.
Η ηλικιωμένη με το σικ φόρεμα και την επιτηδευμένη κόμμωση κοσμεί την πίσω πλευρά ενός ξεχωριστού γηροκομείου στην Ξάνθη, του γηροκομείου «Ο Μέγας Βασίλειος», όπου ένοικοι και προσωπικό, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, άνθρωποι και ζώα συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία, γεγονός ικανό να κάνει τον πρόεδρό του Γιάννη Παπαχρόνη, να χαμογελά από ικανοποίηση για τη μορφή που έχει πάρει το γηροκομείο τα τελευταία χρόνια.
Πολύχρωμοι τοίχοι και …πάνω τους ένα ζευγαράκι ηλικιωμένων χέρι – χέρι και μια γιαγιά σε μηχανή, ο γεματούλης μάγειρας με τον μαυροπίνακα του μενού ανά χείρας έξω από την αίθουσα με την επιγραφή «εστιατόριο», περίτεχνοι καθρέφτες σε κάθε χώρο, για να αντανακλάται το χαμόγελο των ενοίκων που περνούν από μπροστά μας, ο …επίκαιρος Αη Βασίλης στη στέγη, αλλά και το …κουτσό στο πεζοδρόμιο (όλα έργα της εργαζόμενης του ιδρύματος, Ξανθιώτισσας εικαστικού Φιφής Χατζηστόικου), συνθέτουν ένα σκηνικό που -αν μη τι άλλο- δεν έχει καμιά σχέση με την «γκρίζα» πολλές φορές εικόνα που έρχεται στο μυαλό πολλών, όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τέτοιου είδους ιδρύματα.
Στην ερώτηση «περνάτε καλά, πώς είναι η ζωή στο γηροκομείο;», οι ένοικοί του απαντούν: «Δόξα τω Θεώ! Όλα καλά» και μας ραίνουν με ευχές για μακροζωία και καλή τύχη. Μακροζωία σαν της γιαγιάς Κρυστάλλως, που στα 102 της χρόνια είναι η … χαρά της ζωής προσωποποιημένη. Στα πειράγματα του προέδρου Γιάννη Παπαχρόνη, τον οποίο περιβάλλουν με περισσή αγάπη οι ένοικοι του γηροκομείου, απαντά με ανάλογο χιούμορ και μια πνευματική διαύγεια που θα ζήλευαν ακόμη και 20άρηδες.
Η γιαγιά Κρυστάλλω γεννήθηκε το 1916 σε ένα ορεινό χωριό της Κοζάνης, το Ροδοχώρι (παλαιότερη ονομασία Ριδοβίσι). Μεγάλωσε σε πολύτεκνη οικογένεια, με τον πατέρα της να λείπει στην ξενιτιά, ενώ η ίδια δεν απέκτησε ποτέ τη δική της οικογένεια, αν και είχε την αγαθή τύχη να έχει πάντα δίπλα της ανθρώπους που τη νοιάζονταν και την αγαπούσαν, όπως ο ανεψιός της.
Πτυχές της πολυκύμαντης ζωής της έχει καταγράψει η συγγραφέας Βάσω Τριανταφυλλίδου- Κηπουρού, για τις ανάγκες του βιβλίου “Τα χρόνια που ζήσαμε κάποτε”, με ιστορίες φιλοξενούμενων στο γηροκομείο “Ο Μέγας Βασίλειος” (σ.σ. μια από τις πολλές δράσεις της διοίκησης).
Η γιαγιά Κρυστάλλω, όπως και η 79χρονη Γεωργία Χατζηαποστόλου, λένε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ πως η ζωή τους στο γηροκομείο της Ξάνθης κυλά όμορφα και λαμβάνουν πολλή στοργή και αγάπη από το προσωπικό. «Με δύο σπίτια, ένα στην Αθήνα κι ένα στο χωριό, δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα επέλεγα να ζήσω εδώ» εξομολογείται η κ. Χατζηαποστόλου και δεν κρύβει την ικανοποίησή της από την επιλογή της.
«Περνάω υπέροχα» λέει και πιάνει ψιλοκουβέντα με τον πρόεδρο, υπό το άγρυπνο βλέμμα της Κατερίνας, της σκυλίτσας που ήρθε ως αδέσποτο στο γηροκομείο αναζητώντας λίγη θαλπωρή και σήμερα διεκδικεί με αξιώσεις τον ρόλο της …σταρ, αφού η φωτογραφία της κοσμεί το δέντρο με τα μέλη του προσωπικού(!)σε μια από τις εισόδους του κτιρίου.
Ενός κτιρίου, κάθε γωνιά του οποίου φέρει ανεξίτηλη την υπογραφή της Φιφής Χατζηστόικου, αφού έργα της κοσμούν σχεδόν κάθε γωνιά του γηροκομείου. «Η Φιφή είναι ένας αφανής εργάτης του ιδρύματος. Είναι διοικητική υπάλληλος του ιδρύματος εδώ και μια 20ετία αλλά ταυτόχρονα είναι και εθελόντρια. Έχουμε κάνει πάρα πολύ ωραία πράγματα. Όλα γίνονται με αγάπη και μεράκι» εξηγεί ο πρόεδρος του ιδρύματος, αφού η ίδια προτιμά ν’ αφήνει τα έργα της να μιλούν γι’ αυτήν…
Μια δωρεά αγάπης …γιατί ο Θεός είναι ένας
Λιγομίλητος είναι και ο Χουσεΐν Ακάν, ο νεαρός μουσουλμάνος, που μαζί με τα αδέλφια του και τον πατέρα του ανέλαβαν την ανακατασκευή του τέμπλου στο παρεκκλήσι της Αγίας Αικατερίνης, στον χώρο του γηροκομείου, όπου εκκλησιάζονται οι ένοικοί του και όλοι όσοι το επιθυμούν. «Βάψαμε το τέμπλο στο παρεκκλήσι. Ο πατέρας μου, εγώ και τα άλλα τρία αδέλφια μου αποφασίσαμε να κάνουμε μια δωρεά στο γηροκομείο» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Ακάν κι εξηγεί πώς επέλεξαν το παρεκκλήσι καθώς «ο Θεός είναι ένας, απλώς το όνομα αλλάζει».
«Είναι μια πολύ σημαντική δουλειά και μια σημαντική δαπάνη από την πλευρά τους. Είναι και εθελοντική εργασία» συμπληρώνει ο κ. Παπαχρόνης, επισημαίνοντας ότι «το έκαναν από ευλάβεια» και σημειώνοντας και τη συνεισφορά του Στράτου Παζαρλή με υλικά γι’ αυτή την εργασία.
«Ίσως είναι πρωτόγνωρο για κάποιον εκτός Ξάνθης, αλλά για εμάς δεν είναι. Υπάρχουν και χριστιανοί που έχουν κάνει δωρεές σε τζαμιά» λέει ο πρόεδρος του γηροκομείου και προσθέτει πως, όπως και στην κοινωνία της Ξάνθης, έτσι και στο γηροκομείο χριστιανοί και μουσουλμάνοι ζουν πλάι πλάι αρμονικά, μοιράζονται χαρές και λύπες, τη φροντίδα και τη στοργή του προσωπικού, που επίσης αποτελείται και από μέλη της μουσουλμανικής κοινότητας.
«Πολύ καλά είμαστε. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα. Όλοι μαζί γιορτάζουμε και το Μπαϊράμι και τα Χριστούγεννα και το Πάσχα» σπεύδει να προσθέσει ο Ακάν, που για τη δική τους δωρεά λέει με ταπεινότητα πως «απλώς, ως οικογένεια, κάνουμε ό,τι μπορούμε…».
Με ιστορία …μεσήλικα και όνειρα για ακόμη καλύτερες μέρες
«Ο Μέγας Βασίλειος» ιδρύθηκε το 1964 από μια παρέα ευαισθητοποιημένων νέων της εποχής, που βλέποντας εικόνες ηλικιωμένων να ψάχνουν σε κάδους και να κοιμούνται σε παγκάκια, στην πόλη τους, την Ξάνθη, αποφάσισαν να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους και να τους δώσουν την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή, κάτω από τη στέγη ενός γηροκομείου, εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Παπαχρόνης.
Εμπνευστής και πρωτεργάτης της ιδέας ήταν ο Χάρης Ατματζίδης, ο οποίος παραχώρησε το οικόπεδο για την ανέγερση του γηροκομείου, το οποίο έλαβε “σάρκα και οστά” χάρη στην προσωπική, εθελοντική δουλειά μιας ομάδας νέων 18-40 ετών. Έσκαψαν τα θεμέλια και σιγά σιγά, σε καθαρά εθελοντική βάση, έγινε το γηροκομείο, το οποίο μετρά ήδη 53 χρόνια λειτουργίας, πολύ …λιγότερα από τον μέσο όρο ηλικίας των 67 ενοίκων του, που απολαμβάνουν τη φροντίδα 27 υπαλλήλων.
«Το 1/3 της δύναμής μας είναι άνθρωποι κατάκοιτοι, το 1/3 σε πρώιμα στάδια αλτσχάιμερ ή προχωρημένο στάδιο της νόσου και το 1/3 τα ‘χουν …500, όπως η κυρία Κρυστάλλω (102 ετών)» εξηγεί ο πρόεδρος του γηροκομείου “Ο Μέγας Βασίλειος”, τη διαχείριση του οποίου έχει το ομώνυμο σωματείο και χάρη στις δωρεές ιδρυμάτων όπως -μεταξύ άλλων- το “Σταύρος Νιάρχος”, με την πολλή μεγάλη προσφορά του, αλλά και μεμονωμένων προσώπων, έχει κατορθώσει να ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό προβλήματα του παρελθόντος και να αλλάξει όψη, προσφέροντας στους ηλικιωμένους ενοίκους του αγαστές συνθήκες διαβίωσης στη δύση της ζωής τους.
Στόχος του κ. Παπαχρόνη και όλων όσοι έχουν την ευθύνη του γηροκομείου είναι κάθε χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγούμενη, ώστε να γίνουν ακόμη πιο πλατιά τα χαμόγελα των ενοίκων του διαφορετικού αυτού γηροκομείου.