Ο Αντρέας Παύλου ήταν ένα πολύ γλυκό παιδί, πρόσχαρο και με χιούμορ. Εκείνη την ημέρα είχε τα γενέθλιά του, έκλεινε τα 18 και ήταν πολύ ευτυχισμένος. Είχε πει λίγες μέρες πριν στην νονά του: «Φέτος στα γενέθλιά μου θέλω να γεμίσει το σπίτι μας κόσμο». Η μητέρα, τα αδέλφια και οι φίλοι του, του ετοίμασαν ένα πολύ όμορφο πάρτι, δυστυχώς όμως, το αγόρι δεν πήγε ποτέ…Έτρεξαν με τα δώρα στο νοσοκομείο για να του κάνουν έκπληξη και τότε τους ανακοινώθηκε ότι ο θάνατος του ήταν
Ο Αντρέας Παύλου ήταν ένα πολύ γλυκό παιδί, πρόσχαρο και με χιούμορ. Εκείνη την ημέρα είχε τα γενέθλιά του, έκλεινε τα 18 και ήταν πολύ ευτυχισμένος. Είχε πει λίγες μέρες πριν στην νονά του: «Φέτος στα γενέθλιά μου θέλω να γεμίσει το σπίτι μας κόσμο». Η μητέρα, τα αδέλφια και οι φίλοι του, του ετοίμασαν ένα πολύ όμορφο πάρτι, δυστυχώς όμως, το αγόρι δεν πήγε ποτέ…
Έτρεξαν με τα δώρα στο νοσοκομείο για να του κάνουν έκπληξη και τότε τους ανακοινώθηκε ότι ο θάνατος του ήταν ακαριαίος…
Η κυρία Έρμη Σταύρου, μητέρα του Αντρέα, αναφέρει στο Ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα στις 20/6/1976 στην Λάρνακα. Είμαστε 6 αδέλφια και είχα όμορφα παιδικά χρόνια. Όταν έγινα 16 ετών παντρεύτηκα και απέκτησα 4 παιδιά.
Δυστυχώς λίγο πριν το 2008 χώρισα και με την βοήθεια της μητέρας μου κατάφερα να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Περνούσαμε δύσκολα αλλά τα καταφέραμε. Η ζωή μας κυλούσε σχετικά ήρεμα μέχρι εκείνο το βράδυ που άλλαξαν όλα…
Ήταν Σάββατο βράδυ…
13 Φεβρουαρίου 2016…
Ντυθήκαμε και ετοιμαζόμασταν να βγούμε έξω. Θα πηγαίναμε στο πάρτι του γιου μου, του Αντρέα μου, είχε τα γενέθλιά του. Έκλεινε τα 18 και ήταν πολύ ευτυχισμένος. Θα βγαίναμε το βράδυ και την επόμενη μέρα θα κάναμε πάρτι στο σπίτι μας. Είχε πει λίγες μέρες πριν στη νονά του: «Φέτος στα γενέθλιά μου θέλω να γεμίσει το σπίτι μας κόσμο». Όπως και έγινε παλικάρι μου…
Είχε πάει για καφέ και θα βρισκόμασταν στο πάρτι μετά όλοι μαζί. Οδηγούσε μοτοσυκλέτα και καθώς επέστρεφε… ο γιος μου σκοτώθηκε.
Το δυστύχημα συνέβη γύρω στις 8.14 το βράδυ. Ένας 54χρονος από την Ορόκλινη οδηγούσε το αυτοκίνητό του, με συνοδηγό την 50χρονη σύζυγό του, στη Λεωφόρο Σπύρου Κυπριανού, με κατεύθυνση προς το λιμάνι. Την ίδια ώρα ο γιος μου κατευθυνόταν από το λιμάνι προς τον κυκλικό κόμβο Νέας Σαλαμίνας. Στα φώτα τροχαίας, ο οδηγός του αυτοκινήτου έστριψε δεξιά προς την οδό Μαχαιριώτη και το όχημά του συγκρούστηκε με τη μοτοσικλέτα. Ο γιος μου φορούσε κράνος όμως τραυματίστηκε θανάσιμα.
Ειδοποίησαν οι φίλοι του την αδελφή του μα η κόρη μου δεν μπορούσε να μου το πει. Όταν μου το είπαν δεν το πίστευα αφού 3 λεπτά πριν συμβεί το δυστύχημα μιλούσαμε στο τηλέφωνο.
Τρέξαμε όλοι στο νοσοκομείο και μόλις τον είδα λιποθύμησα. Ήταν σαν να έφυγα και εγώ μαζί του. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο πονούσα…
Ήταν πολύ πρόσχαρο το αγόρι μου, είχε χιούμορ και όλοι τον αγαπούσαν. Όταν χαμογελούσε, έμοιαζε η ζωή αλλιώς. Έπαιρνα δύναμη από εκείνον. Ήταν τολμηρός και θαρραλέος και τον αγαπούσαν όλοι οι φίλοι του.
Στις 12 το ίδιο βράδυ…
Ήρθαν όλοι οι φίλοι του στο σπίτι και έσβησαν τα κεράκια στην τούρτα. Έφεραν τα δώρα του μα εκείνος δεν τα άνοιξε ποτέ… Τα κλάματα μας εκείνο το βράδυ ακουγόντουσαν σε ολόκληρη τη Λάρνακα.
Την επόμενη μέρα γέμισε το σπίτι μας κόσμο.
ο στολισμένο σαλόνι μας, τα μπαλόνια, οι ευχές… Δεν ήρθε όμως ο κόσμος για τα γενέθλιά σου αλλά για την κηδεία σου αγόρι μου. Οι φίλοι σου εκείνη την ημέρα έκλεισαν τον δρόμο ως ένδειξη διαμαρτυρίας.
Δεν πρόλαβες γιε μου να σβήσεις τα κεράκια της τούρτας σου, να ανοίξεις τα δώρα σου… Έφυγες τόσο νωρίς και με άφησες να πονώ…».