Τα γενέθλια της δεύτερης ευκαιρίας που της έδωσε ο Θεός γιόρτασε η τραγουδίστρια Βανέσσα Τσαντοπούλου. Μια γυναίκα που πάλεψε με τον καρκίνο και βγήκε νικήτρια. «Η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου ήταν στο χειρουργείο μου και “καθοδηγούσε” το χέρι του γιατρού» δηλώνει σήμερα η ίδια στην «Espresso», προχωρώντας σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση για τη μάχη που έδωσε και για το «σημάδι» που της έστειλε η προστάτιδά της στο δωμάτιο του νοσοκομείου.
Μέχρι τις αρχές Μαρτίου του 2019 τα πάντα κυλούσαν ρολόι στην καθημερινότητα της Βανέσσας. Τραγουδούσε σε νυχτερινό μαγαζί στη Λάρισα, όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει μέχρι σήμερα, παράλληλα έκανε δισκογραφικά σχέδια και όλο τον υπόλοιπο χρόνο της τον αφιέρωνε στους δικούς της ανθρώπους και ειδικά στον γιο της. Μια μέρα, εντελώς ξαφνικά, όλα άλλαξαν…
«Το πρόβλημά μου ήταν γυναικολογικό. Τον Μάρτιο του 2019 έπιασα κάτι στο σημείο του εντέρου, ένα εξόγκωμα. Δεν είχα άλλο σύμπτωμα και πήγα στον γιατρό μου πιστεύοντας ότι επρόκειτο για το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Τελικά ήταν μια κύστη στην ωοθήκη που έκρυβε κακοήθεια. Από εκεί άρχισε ο γολγοθάς μου» μας λέει, ξετυλίγοντας από την αρχή το νήμα της ιστορίας της. «Οταν άκουσα “καρκίνος”, έχασα τον κόσμο. Κι αυτό γιατί σκέφτηκα πρώτα απ’ όλα το παιδάκι μου, τον Χρυσοβαλάντη, που είναι σήμερα 5,5 χρόνων. Καλώς ή κακώς, στο άκουσμα αυτής της λέξης η πρώτη σκέψη είναι: καρκίνος ίσον θάνατος. Δεν ισχύει αυτό πλέον. Πραγματικά υπάρχουν μορφές καρκίνου που θεραπεύονται, η πρόληψη σώζει ζωές» συνεχίζει.
«Φοβόμουν από μικρή τον καρκίνο»
Μετά το αρχικό σοκ η Βανέσσα οπλίστηκε με θάρρος. «Περνώντας ο καιρός ανακάλυψα πως είχα τόση δύναμη μέσα μου, που δεν το πίστευα ούτε κι εγώ η ίδια. Ο καρκίνος ήταν κάτι που φοβόμουν από μικρή. Εβλεπα γυναίκες που είχαν χάσει τα μαλλιά τους και πίστευα υποσυνείδητα πως κάποια στιγμή θα το περνούσα κι εγώ. Η μητέρα μου μού έχει πει ότι από 15 χρονών έλεγα αυτό το πράγμα, σαν να είχα διαίσθηση. Μετά τη διάγνωση, προγραμμάτισα το χειρουργείο μου, που έγινε 9 Απριλίου, μια ημερομηνία που γιορτάζω κιόλας ως τα γενέθλια της δεύτερης ευκαιρίας που μου έδωσε ο Θεός. Οι γιατροί που με χειρούργησαν βρέθηκαν μπροστά σε ένα απρόσμενο αποτέλεσμα, όπως μου είπαν. Κι αυτό διότι, ενώ η κύστη που μου αφαίρεσαν ήταν 15 εκατοστά και περίμεναν ότι θα ήμουν στο τρίτο ή τέταρτο στάδιο της αρρώστιας, εγώ τελικά ήμουν στο πρώτο. Ο καρκίνος ήταν σε ένα σημείο της κύστης, όχι σε όλη».
Μόλις έμαθε πως το χειρουργείο της πήγε καλά, η Βανέσσα σκέφτηκε αμέσως την προστάτιδά της. «Πιστεύω πραγματικά πως η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, στην οποία έχω τάξει και τον γιο μου, ήταν εκεί, μέσα στην αίθουσα του χειρουργείου, και ‘‘καθοδηγούσε’’ το χέρι του γιατρού. Το πιστεύω γιατί ένιωσα την παρουσία της μέσα από ένα περιστατικό που προηγήθηκε. Είχα μαζί μου μια ξύλινη εικόνας της σε σχήμα μήλου, η οποία είναι πολύ ιδιαίτερη και την είχα πάρει από το μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στη Λυκόβρυση. Οταν πήγα στο νοσοκομείο, υπήρχε η ίδια εικόνα πάνω από το κεφάλι μου! Αρχικά νόμισα πως ήταν η δική μου και την είχε βάλει η μητέρα μου πάνω από το κεφάλι μου. Οταν όμως άνοιξα την τσάντα μου για να πάρω μια χτένα, διαπίστωσα πως η δική μου εικόνα ήταν μέσα. Είδα ταυτόχρονα δύο ίδιες εικόνες και έπαθα σοκ. Από κει και πέρα είπα: “Αφήνομαι σε σένα, ξέρεις εσύ τι θα κάνεις για τον γιο μου, που έχει το όνομά σου. Σίγουρα δεν θα τον αφήσεις χωρίς μαμά”. Ημουν πολύ σίγουρη πως θα έκανε το θαύμα της. Και το έκανε, γιατί όλοι οι γιατροί μού είπαν πως δεν περίμεναν ότι θα ήταν σε αυτό το στάδιο ο καρκίνος» εξομολογείται.
Χημειοθεραπείες
Παρότι η εγχείρησή της στέφθηκε με επιτυχία, η Βανέσσα δεν μπόρεσε να αποφύγει τις χημειοθεραπείες. «Χρειάστηκε να κάνω έξι προληπτικά, καθώς αυτό ορίζει το πρωτόκολλο από τη στιγμή που επρόκειτο για κακοήθεια. Εκανα την πρώτη μου χημειοθεραπεία στις 26 Ιουνίου 2019, λίγες ημέρες πριν από τα γενέθλιά μου, που είναι στις 5 Ιουλίου. Ανήμερα των γενεθλίων μου μού έπεσε η πρώτη τούφα στα χέρια. Επεφτα για ύπνο και, όταν ξυπνούσα, μάζευα τα μαλλιά από το μαξιλάρι μου. Ετσι αποφάσισα να τα ξυρίσω. Ούτε αυτό ήταν εύκολο. Επαθα σοκ όταν άνοιξα την ξυριστική μηχανή, το παραδέχομαι. Επειτα βρήκα μια περούκα, η οποία ήταν μόνιμη στο κεφάλι μου και την ανανέωνα κάθε μήνα λόγω του παιδιού, δεν ήθελα να καταλάβει. Εντάξει, το πρώτο μου μέλημα ήταν να είμαι καλά. Ελεγα “θα βγουν τα μαλλιά”. Αυτό ήταν και το παρήγορο που ισορροπούσε λίγο το μέσα μου και δεν άφηνε να με πάρει από κάτω. Δεν σταμάτησα να δουλεύω εκείνη την περίοδο, ήταν κάτι που βοηθούσε πολύ την ψυχολογία μου, γιατί ένιωθα ότι μπορούσα να κάνω ό,τι έκανα και πριν. Βέβαια το να τραγουδάς για να διασκεδάσεις τον κόσμο είναι δύσκολο, πρέπει να είσαι κι εσύ καλά για να το περάσεις αυτό στον κόσμο. Γενικά ήμουν καλά και είχα και τη στήριξη των συναδέλφων μου. Υπήρξαν, φυσικά, και στιγμές που πήγαινα στο αμάξι μου κι έκλαιγα. Γενικά πάντως το τραγούδι λειτούργησε ως το γιατρικό της ψυχής μου σε αυτή την ιστορία».
Οταν η περιπέτεια με την υγεία της έλαβε τέλος, η Βανέσσα ένιωσε ανακούφιση και ταξίδεψε στην Αθήνα προκειμένου να βρεθεί στο μοναστήρι της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου. «Από το πάρκινγκ μέχρι την εικόνα της πήγα γονατιστή, έχω κρατήσει και τα παπούτσια μου που χάλασαν από το σύρσιμο. Προσκύνησα στη χάρη της και την ευχαρίστησαν γιατί ξέρω πως ήταν εκεί. Φοράω ακόμη -και θα τη φοράω όσο ζω- τη ζώνη από το μοναστήρι που με βοήθησε να πιάσω και το παιδί μου τότε, γιατί δυσκολεύτηκα να γίνω μητέρα. Είναι μια ζώνη, κάτι σαν σπάγκος ουσιαστικά, που τη βάζουν οι γυναίκες που θέλουν να πιάσουν παιδί. Εγώ είχα πάει στο μοναστήρι 1η Νοεμβρίου και στις 25 του ίδιου μήνα έμαθα πως ήμουν έγκυος. Μάλιστα ήταν μια μοναχή εκεί τότε και μου λέει: “Τι θες, κορίτσι μου, εδώ;” Της απαντώ: “Ηρθα γιατί έχω ακούσει ότι βοηθάει σε άτεκνα ζευγάρια η Αγία Ειρήνη”. Είχε εκεί ένα καλαθάκι με μπλε και ροζ κορδελάκια και μου λέει “θα πας στην εικόνα της να κρεμάσεις ένα τάμα”. Κοίταξε αλλού, έβαλε το χέρι της στο καλαθάκι, έτυχε να πιάσει ένα ταματάκι με μπλε κορδέλα και μου λέει “αγόρι θα κάνεις”. Πράγματι, γέννησα τον Χρυσοβαλάντη μου και μάλιστα μια μέρα πριν από τη γιορτή της».
Τώρα πια η Βανέσσα Τσαντοπούλου αντιμετωπίζει εντελώς διαφορετικά τη ζωή. «Δεν δίνω πλέον καμία σημασία στα υλικά αγαθά. Με ενδιαφέρει, φυσικά, να βιοπορίζομαι με αξιοπρέπεια, αλλά μέχρι εκεί. Με ενδιαφέρει η υγεία, με ενδιαφέρει να δίνω αγάπη στους ανθρώπους με ανιδιοτέλεια, γιατί ούτε αυτή είναι δεδομένη. Και αν διαβάσει αυτή τη συνέντευξη κάποιος που περνάει ή πέρασε την αρρώστια αυτή, ο ίδιος ή κάποιο συγγενικό του πρόσωπο, εγώ αυτό που έχω να πω είναι πως με έσωσαν η πίστη μου και η δύναμη που πήρα από το παιδί μου. Να μη χάνουμε την ελπίδα και την πίστη μας, να πιστέψουμε ότι θέλουμε να ζήσουμε και ότι ο Θεός είναι δίπλα μας και θα γίνει. Πλέον ο καρκίνος είναι ιάσιμος, η πρόληψη παίζει σημαντικό ρόλο. Αν τον προλάβεις σε αρχικό στάδιο, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σωθείς» καταλήγει, στέλνοντας ένα δυνατό μήνυμα.