Βιασμός Αρχαία Ελλάδα: Στις πατριαρχικές κοινωνίες οι γυναίκες όχι απλώς δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα με τους άντρες αλλά εκείνες μαζί με τους δούλους ήταν κτίσματα των ανδρών. Μία γυναίκα στην Αρχαία Ελλάδα που βιαζόταν δεν αντιμετωπιζόταν από την κοινωνία ως θύμα, αλλά ως συνένοχη μαζί με τον δράστη.
Βιασμός Αρχαία Ελλάδα: Τι συνέβαινε στις πατριαρχικές κοινωνίες
Οι περισσότεροι αρχαίοι νόμοι βασίζονταν στη λογική του lex talionis – δηλαδή οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος. Οι κοινωνίες στην αρχαιότητα ήταν πατριαρχικές και ιεραρχικά δομημένες ο άνδρας είχε περισσότερα δικαιώματα απο μια γυναίκα ή ένα σκλάβο.
Οι σκλάβοι και οι γυναίκες δεν ήταν παρά αντικείμενα του πατέρα ή του συζύγου. Ο νόμος όφειλε να να τα προστατεύει απο όσους τα απειλούσαν.Σύμφωνα με το νόμο του Χαμουραμπί το 1780 π.Χ, ο πατέρας του οποίου η παρθένα κόρη βιαζόταν έπρεπε να πληρωθεί από το δράστη γιατί η ”τιμή” πώλησης της στο μελλοντικό σύζυγο έπεφτε. Εναλλακτικά αν ο βιαστής ήταν φτωχός μπορούσε να την παντρευτεί.. Αν ο πατέρας δε δεχόταν την παντρειά ή την πληρωμή τότε ο δράστης θανατωνόταν.
Ο νόμος αδιαφορούσε για την προσωπική δικαίωση των θυμάτων. Το αντίθετο μάλιστα. Αν ήσουν παντρεμένη γυναίκα στην Βαβυλωνία ήσουν ένοχη για τον βιασμό σου. Ο νόμος σε τιμωρούσε μαζί με τον βιαστή σου : Σε έδεναν μαζί του και σας πετούσαν σε ένα ποτάμι, ενώ ο μόνος που θα μπορούσε να σε σώσει ήταν ο σύζυγος σου εφόσον το επιθυμούσε.
Βιασμός Αρχαία Ελλάδα: Πώς αντιμετωπιζόταν
Γιατί μια παρθένα είχε διαφορετική μεταχείριση απο μια παντρεμένη στην Αρχαία Ελλάδα; Η απλή εξήγηση ήταν πως μια παρθένα δεν είχε ποτέ της σεξουαλική ζωή, άρα δε θα επιθυμούσε ποτέ να να βιαστεί ενώ μια παντρεμένη γνώριζε τις ηδονές της σάρκας και ίσως… να τον προκάλεσε η ίδια ώστε να απιστήσει.
Ο πρώτος μύθος του βιασμού : Η εμπειρία στη σεξουαλική πράξη καθιστούσε την γυναίκα αυτομάτως όχι θύμα, αλλά συνένοχη με το θύτη. Όσο πιο έντονη σεξουαλική ζωή είχες πριν τον βιασμό σου, τόσο περισσότερο πρέπει να πείσει τους άλλους πως δεν ”προκάλεσες” με την συμπεριφορά σου τον βιαστή σου.
Ένας ακόμα μύθος ο οποίος ξεκίνησε εκείνη την εποχή ήταν πόσο αντίσταση έπρεπε να φέρει το θύμα απέναντι στον βιαστή του. Αν δεν ήθελες να βιαστείς έπρεπε να παλέψεις με το βιαστή σου, να ουρλιάξεις, να εκλιπαρήσεις και να κλάψεις μπροστά του… Αν δεν τα έκανε όλα αυτά τότε μάλλον ήθελες να βιαστείς, με βάση τη λογική των νόμων περί βιασμού των Χετταίων το 1.500 π.Χ.
Μια γυναίκα που βιαζόταν σε αγροτική περιοχή αραιοκατοικημένη ήταν ευκολότερο να αποδείξει τον βιασμό της. Όσο και να είχε αντισταθεί κανείς δεν θα μπορούσε να την ακούσει και να την βοηθήσει. Μια γυναίκα που βιαζόταν όμως στην πόλη ή μέσα στο σπίτι της, πιθανώς ήταν ένοχη αφού αν είχε αντισταθεί αρκετά κάποιος θα την είχε ακούσει και σώσει.
Βιασμός Αρχαία Ελλάδα: Ο μύθος της “αντίστασης” των θυμάτων
Μέχρι και σήμερα ο μύθος αυτός της ”αντίστασης” και της συναίνεσης γίνεται η κύρια κατηγορία απέναντι στις βιασμένες γυναίκες… ”Αν είχες αντισταθεί αρκετά… Αν τον είχες κλωτσήσει… Ή φωνάξει αρκετά δυνατά ώστε να σε ακούσει κάποιος, τώρα μπορεί αν μην ήσουν βιασμένη…” ή ”Αφού δεν αντιστάθηκες αρκετά πάει να πει ότι σ’ άρεσε ..”
Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε κατάσταση φόβου. Εύκολα κάποιος εκ του ασφαλούς μπορεί να πει ό,τι θέλει, αλλά κανείς δεν μπορεί αν ο/η ίδιος/ίδια βρεθεί σε παρόμοια θέση να ξέρει πώς θα αντιδράσει απέναντι σε αυτήν.