Στα γραφεία του site μας λάβαμε πριν λίγες ημέρες μια επιστολή από μια πληγωμένη γιαγιά που ενώ έγινε θυσία για το παιδί και το εγγόνι της έζησε την απόρριψη σε όλο το μεγαλείο αφού οι γονείς του μωρού την χρησιμοποιούσαν όποτε την είχαν ανάγκη χωρίς καμία συμπόνια στο πρόσωπό της.
Για του λόγου το αληθές δημοσιοποιούμε την επιστολή της πονεμένης γιαγιάς
Πριν από τρία χρόνια, ο γιος μου και η γυναίκα του απέκτησαν μία κόρη. Στη δική μου οικογένεια, αυτό ήταν το πρώτο εγγόνι.
Όταν μετά τη γέννα έφυγαν από το μαιευτήριο, ζήτησαν από όλη την οικογένεια να απομακρυνθεί και να μην έρθει κανείς σπίτι, μιας και ήθελαν τουλάχιστον για τις πρώτες δύο εβδομάδες να «γνωριστούν» καλύτερα με το μωρό και να αναπτύξουν τη σχέση τους, κάτι, που μου κακοφάνηκε, αλλά το δέχτηκα.
Μετά χρειάζονταν τη βοήθειά μου, κυρίως όταν ο γιος μου επέστρεψε στη δουλειά του, οπότε τα ξέχασα όλα και πήγα τρέχοντας.
Αυτό το «βιολί» συνεχίστηκε για τα επόμενα δύο χρόνια. Με καλούσαν, όποτε με χρειάζονταν, για να κάνω τη νταντά ή για να τους δανείσω λεφτά. Μετά με κρατούσαν πάλι σε απόσταση από την οικογένειά τους.
Η νύφη μου ποτέ δεν απαντούσε στις κλήσεις ή τα μηνύματά μου και δεν με άφηνε καν να βγάλω βόλτα το παιδί με το καρότσι. Όταν όμως ήθελαν να πάνε καμία εκδρομή, εκεί να δεις για πότε με φώναζαν να το κρατήσω.
Μια μέρα δεν άντεξα και είπα στη νύφη μου όλα, όσα αισθάνομαι. Τσακωθήκαμε άσχημα και με πέταξε έξω από το σπίτι. Αργότερα, την ίδια μέρα, ο γιος μου, μού έστειλε μήνυμα λέγοντας πόσο πολύ είχα αναστατώσει τη γυναίκα του και ένα σωρό άλλα πράγματα.
Αυτό συνέβη ένα χρόνο πριν και πλέον δεν μου επιτρέπουν καν να δω το εγγόνι μου. Μόνο ο γιος μου ήρθε κανά δυο φορές κρυφά να με δει, γιατί φοβάται τί θα πει η γυναίκα του. Αυτό, όμως, που με πληγώνει πιο πολύ είναι, ότι δεν με αφήνουν να δω το εγγονάκι μου.
Τί να κάνω;
Τάνια