Xωρίς συγκεκριμένο dress code αλλά με αναγνωρίσιμα διακριτικά – ώστε αν σου ζητηθεί να μπορείς να ψυχανεμιστείς που συχνάζει ο καθένας – είναι εκείνοι που εξαφανίζονται από τα πολλά βλέμματα για να πιουν το ποτό και τον καφέ τους στα αθηναϊκά στενάκια.
Στενάκι δεν θα πει τόπος incognito. Θα πει γνωστό σημείο συνάντησης, κατά κανόνα υπαίθριο, με προσωπικότητα που θα σε τραβήξει από τη μύτη και που για χάρη της θα εγκαταλείψεις παρακείμενες πλατείες και λοιπές μαζικές συναθροίσεις διασκέδασης για να μείνεις εκεί.
Τα στενάκια αγαπιούνται. Αλλά για να αγαπηθούν πρέπει να ταιριάζουν με το χρώμα της αύρας σου και εσύ με της δικής τους, διότι η (καλή) αγάπη είναι αμφίδρομη.
Μια καλοκαιρινή λίστα με εννέα από τα πιο πολυσύχναστα στενάκια της Αθήνας που δεν χρειάζονται GPS, κανονικά ούτε και συστάσεις…
Αβραμιώτου – Μοναστηράκι
Είναι ο πλανήτης του six d.o.g.s, που όλοι κάπου, κάπως, κάποτε είχαμε γνωρίσει τους ιδιοκτήτες τους πριν γίνουν ιδιοκτήτες. Το εναλλακτικό feeling χτυπάει εδώ τις νύχτες. Τις ζεστές μέρες για τους απ’ έξω είναι σαν μαγική πύλη, γιατί, αν δεν ξέρεις, βλέπεις τον κόσμο να στρίβει και να εξαφανίζεται. Είναι η μυστική πόρτα του στο Βάθος Κήπος, αλλά όταν μπεις δεν μπορείς να κρυφτείς, περνάει όλη η Αθήνα.
Μνησικλέους – Πλάκα
Απλώνεις το χέρι να πάρεις επιπλέον καρεκλίτσα για τη φίλη σου και σου λένε ότι εδώ είναι άλλο μαγαζί. Πρωτοστάτησε το τότε ήσυχο Γιασεμί, και σήμερα, εκτός ότι φιγουράρει ως φωτογραφία στις πύλες του Ελ. Βενιζέλ, στις σκάλες της, ακόμα και σε ένα τετραγωνικό εκατοστό, βολεύονται νεαροί ντόπιοι σε παραδοσιακό φόντο στριμωγμένοι με τουρίστες, που ούτε μια ακούνητη φωτογραφία δεν μπορούν να βγάλουν για αναμνηστικό.
Δελφών – Κολωνάκι
Φινέτσα και χαλαρότητα στην ανηφορίτσα, πλάι στη Σκουφά, όπου περνάει όλος ο ακομπλεξάριστος κόσμος και κάθεται στα μαντράκια. Στον αέρα πιάνεις μια διαφορετική οικειότητα και είναι η πιο ροκ εκδοχή του Κολωνακίου. Άρχων, λόγω παλαιότητας, το μπαρ Ιπποπόταμος αρνείται να παραδοθεί στην ανυπαρξία πριν κλείσει τουλάχιστον δυο γενιές και διαχέει στο στενό διαχρονικό αλλά και επαναστατικό πνεύμα. Έτσι, οξύμωρα.
Σάρδεων – Ν. Φιλαδέλφεια
Και πασαρέλα να ήθελες να κάνεις, παρά τον κόσμο, είναι τέτοια η χαλαρότητά του που μάλλον θα πρέπει να το αφήσεις για άλλη φορά, κάπου αλλού. Είναι από τη γνωστή ιστορία «και ύστερα ήρθε ο πεζόδρομος» και, σύμφωνα με τον κανονικό ρου, έφερε στέκια, ρεσό και κόσμο που τον αγαπά και δεν τον αλλάζει. Όλη η Αθήνα δεν περνάει, αλλά κόσμο από περιοχές σε ακτίνα 6 χιλιομέτρων θα τον πετύχεις. Προσεχώς και ορθάδικα.
Θουκυδίδου & Ηρακλείου – Χαλάνδρι
Οι Δίδυμες Στοές, που δεν είναι στοές αλλά ούτε και δίδυμες. Είναι δυο παράλληλοι δρόμοι με σκιερές τέντες, που από τη στιγμή που μπήκαν στο χάρτη της χαλανδριώτικης διασκέδασης πήραν γρήγορα πρωταγωνιστικό ρόλο ως κλασικά περάσματα. Με ατμόσφαιρα κάπως πιο mainstream, αλλά στο χαλαρό, οι designers τα συμφώνησαν έτσι που πέτυχαν να έχουν κόσμο και βράδυ και πρωί και μεσημέρι και έτσι προστατεύεσαι από τα καιρικά φαινόμενα παντός τύπου, τώρα για φαινόμενα μεγάλης έντασης μπες μέσα.
Κωλέττη & Μεσολογγίου – Εξάρχεια
Με τα τραπεζοκαθίσματα να θυμίζουν ταινία του ’80 και να είναι ακριβώς πάνω στη διασταύρωση, εδώ συγκεντρώνεται σαν να λέμε κόσμος του ήπιου χύμα, του φοιτητόκοσμου, κυρίως με παρεΐστικη διάθεση. Παίζουν ταβλάκι, αθώα χαμόγελα, συζητήσεις για εξεταστικές. Είναι από τα crowded στενά που αρέσουν και στους μοναχικούς. Πέφτουν και στοιχήματα ότι από εδώ θα ξεπηδήσουν τα φιντάνια της νεοκουλτούρας. Αν δεν τους πετύχεις εκεί, προσπάθησε στα πεζούλια της Βαλτετσίου, που γίνεται χαμός.
Θέμιδος – Ψυρρή
Τσίπουρα, λουκάνικο και μυρωδιά από ναργιλέδες, οι φωνές δυνατά που σε κάνουν να νιώθεις γύρω στα 20, αλλά πρέπει να έχεις και αντοχές 20άρηδων. Αυτό τον κιτρινωπό φωτισμό του δρόμου τον θυμάσαι να φωτίζει το μεθυσμένο σου φοιτητικό ημερολόγιο και χαμογελάς. Πάντως είτε σε παίρνει ηλικιακά είτε όχι είναι τόσο ζωντανή και χαρούμενη η ατμόσφαιρα που αν είσαι down θα σε ανεβάσει φουλ. Επίσης να υπογραμμιστεί ότι πρώτα ήταν το στενό και ύστερα «έκανε» την πλατεία.
Αλέξη Παυλή – Πανόρμου
Αλλιώς τη γνωρίσαμε και αλλιώς είναι σήμερα. Πολλά-πολλά τραπεζάκια όπου τα μεσημεράκια παίζει να πίνεις έναν από τους καλύτερους καφέδες, μια και μπορείς, με τα φύλλα από τα δέντρα να πέφτουν στα μαλλιά σου. Το βραδάκι εδώ θα βρεις κάποια από τα πιο δροσερά στέκια του κέντρου και οι ταράτσες το καλοκαίρι είναι για να κοιτάς το φεγγάρι με συντροφιά, είτε μεγάλη είτε πριβέ…
Κυριάκου – Κηφισιά
Στο πανέμορφο σημείο, που είναι ο κρυφός άσος της περιοχής και που έχει τον πιο χαλαρό αέρα, φεύγουν όλα και μένουν ακριβώς εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεται ώστε να αισθανθείς την Κηφισιά. Δεν είναι πολλά τα μπαρ, είναι πολλοί οι θαμώνες, καθιστοί ή σε μπάρες ή απλώς όρθιοι. Μόλις καλοκαιριάσει είναι σαν νησί, τώρα ποιο νησί συγκεκριμένα παραμένει άλυτο θέμα αφού ο καθένας επιμένει να λέει το αγαπημένο του.
[via]