Μια πόλη στη σκιά τριών κάστρων, που βρέχει τα πόδια της σε δύο θάλασσες και στολίζει τους δρόμους της με ηπειρώτικες, οθωμανικές και βενετσιάνικες αναφορές.
Μια πόλη με ένα κουκλίστικο ιστορικό κέντρο, μια ατμοσφαιρική προκυμαία ιδανική για βόλτες με φόντο το ηλιοβασίλεμα, και τόσα αξιοθέατα γύρω της όσα δε σε φτάνει ένα Σαββατοκύριακο για να γνωρίσεις. Μια πόλη για την ομορφιά της οποίας, παραδόξως, δεν έχεις ακούσει πολλά. Μέχρι τώρα.
Βολτάροντας στο ιστορικό κέντρο
Η καρδιά της πόλης χτυπά στο πεζοδρομημένο ιστορικό κέντρο, με τα παστέλ νεοκλασικά, τα χαμηλά σπίτια που συνδυάζουν στοιχεία οθωμανικής και ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής με λίγες επιρροές από Ιόνιο, τα λουλουδιασμένα μπαλκόνια και τα χρωματιστά ποδήλατα έξω από τις εισόδους των καταστημάτων. Η κεντρική οδός, Εθνικής Αντίστασης, ή απλώς «αγορά» διασταυρώνεται κάθε λίγα βήματα με πλακόστρωτα καλντερίμια που κατηφορίζουν προς την παραλιακή περαντζάδα, ή ανηφορίζουν προς τις ακόμα γοητευτικότερες «επάνω γειτονιές» της παλιάς πόλης.
Ένα από τα δημοφιλέστερα αξιοθέατα της παλιάς πόλης, είναι ο Ενετικός Πύργος του Ρολογιού, με το ηλιακό του ρολόι που χρονολογείται από το 1752. Ακριβώς δίπλα του, βρίσκεται και ο Μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Χαράλαμπους, του 18ου αιώνα, με τις αγιογραφίες του που φέρνουν στο μυαλό τους βενετσιάνους ζωγράφους της Αναγέννησης και το εντυπωσιακό ξυλόγλυπτο τέμπλο του. Στη σκιά του ρολογιού, το ομώνυμο café bar σερβίρει εξαιρετική σανγκρία, ωραία κοκτέιλ και άπλετο… χάζι στην περαντζάδα.
Λίγο μετά τον Πύργο του Ρολογιού, στρίβουμε δεξιά σε ένα πετρόχτιστο καλντερίμι, σκιασμένο από φουντωτές μπουκαμβίλιες, και στολισμένο με ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την Πρέβεζα του 20ου αιώνα. Είναι το περίφημο Σεϊτάν Παζάρ, ελληνιστί το Παζάρι του Διαβόλου, το οποίο πήρε το όνομά του από τη «βρισιά» που ξεστόμισε ένας τούρκος σατράπης πέφτοντας από το άλογό του, όταν εκείνο γλίστρησε στο σαπούνι που είχαν τρίψει οι Έλληνες έμποροι στον δρόμο απ’ όπου θα περνούσε, για να τον εκδικηθούν για την βάναυση συμπεριφορά του.
Ανηφορίζοντας ανάμεσα σε χρωματιστές ξύλινες πόρτες, γάτες που λαγοκοιμούνται στα κατώφλια των σπιτιών και ζωγραφισμένες στο χέρι ταμπέλες μικρών χαριτωμένων café και άλλων καταστημάτων, θα φτάσετε κάποια στιγμή στο σπίτι όπου έζησε –για 32 μόνο ημέρες– ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, ο οποίος αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα, συνδέοντας για πάντα το όνομά του μαζί της.
Στον αντίποδα των στενών, πλακόστρωτων καλντεριμιών –ή αν προτιμάτε στην «κάτω» πλευρά του πεζοδρόμου της Εθνικής Αντίστασης– βρίσκεται η επίσης πεζοδρομημένη προκυμαία της πόλης, με τα χαριτωμένα café και τα ταβερνάκια της να αγναντεύουν τα πολυτελή γιοτ και τα ιστιοφόρα της μαρίνας.
Η προκυμαία είναι ιδανική για απογευματινές βόλτες, με ψημένο καλαμπόκι ανά χείρας (θα βρείτε φουφούδες να αρωματίζουν την περαντζάδα κάθε λίγα βήματα) και φόντο μερικά από τα ωραιότερα κτίρια της πόλης, κτισμένα ως επί το πλείστον στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Μια πόλη με τρία κάστρα
Τρία κάστρα που ακουμπούν στη θάλασσα, δύο ονόματα (ένα ελληνικό και ένα τούρκικο) για καθένα από αυτά: Το Κάστρο του Παντοκράτωρα, ή Ουτς Καλέ, που μοιάζει να… πλέει στη θάλασσα, με τα σκοτεινά του τούνελ να οδηγούν σε εντυπωσιακά πλατώματα που βρέχονται από τα κύματα του Ιονίου. Το εντυπωσιακά καλοδιατηρημένο κάστρο του Αγίου Ανδρέα, ή Ιτς Καλέ, που είναι και το παλαιότερο της πόλης, κτισμένο από τους Οθωμανούς τον 17ο αιώνα, και επισκευασμένο αργότερα από τους Ενετούς. Και το κάστρο του Αγίου Γεωργίου, ή Γενί Καλέ, κτισμένο από τον Αλή Πασά στις αρχές του 19ου αιώνα.
Βγαλμένα από την παιδική μας φαντασία και τις εικόνες που σχημάτιζε όταν ακούγαμε διηγήσεις για ιππότες και δράκους, αξίζουν όλα όσο χρόνο μπορείτε να αφιερώσετε στην εξερεύνησή τους. Η είσοδος είναι, και στα τρία κάστρα, ελεύθερη.
Λίμνη ή θάλασσα;
Ο Αμβρακικός είναι ένας κόλπος τόσο κλειστός, που τα νερά του ανανεώνονται μόλις μία φορά τον χρόνο. Αυτό, βέβαια, δεν τον εμποδίζει να παραμένει ένα υπέροχο τοπίο, και ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον οικοσύστημα, με δώδεκα διαφορετικές λιμνοθάλασσες, δύο ποταμίσια δέλτα (του Λούρου και του Άραχθου) και εκατοντάδες σπάνιους φτερωτούς και υδρόβιους κατοίκους. Στους δημοφιλέστερους εξ αυτών συγκαταλέγονται τα δελφίνια, τα οποία αναλαμβάνει να μας συστήσει η Eco Cruising, που διοργανώνει ημερήσιες κρουαζιέρες στα νερά του Αμβρακικού, σε τιμές που κυμαίνονται στα 30€ το άτομο. Περισσότερες λεπτομέρειες στο site της Eco Cruising, και στη σελίδα τους στο Facebook.
Η Αρχαία Νικόπολη και το μουσείο της
Λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πρέβεζα, βρίσκεται η μεγαλύτερη αρχαία πόλη της Ελλάδας. Η Νικόπολη ήταν το καμάρι του ρωμαίου αυτοκράτορα Οκταβιανού, η πόλη που έχτισε σε ανάμνηση της νίκης του ενάντια στον συστρατευμένο στόλο του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας, στη ναυμαχία του Ακτίου. Μια πόλη που απλώνεται σε στρέμματα επί στρεμμάτων –τόσα που θα χρειαστεί να οδηγήσετε για να πάτε, ας πούμε, από το Ωδείο στο Θέατρο– και τα βυζαντινά τείχη της οποίας συνεχίζονται επί ολόκληρα χιλιόμετρα. Ο αρχαιολογικός χώρος, η είσοδος στον οποίο είναι δωρεάν, περιλαμβάνει εκτός από το Ωδείο και το Θέατρο, δύο παλαιοχριστιανικές βασιλικές με εντυπωσιακά ψηφιδωτά, το μνημείο του Αυγούστου και το στάδιο.
Εξαιρετικά ενδιαφέρον και ιδιαίτερα καλοφτιαγμένο είναι και το Αρχαιολογικό Μουσείο της Νικόπολης, 5 χιλιόμετρα έξω από την Πρέβεζα, το οποίο διηγείται γλαφυρά την ιστορία της πόλης, ξεκινώντας από την ίδρυσή της αμέσως μετά τη ναυμαχία του Ακτίου, και φτάνοντας μέχρι τις αρχαιολογικές ανασκαφές των αρχών του 20ου αιώνα. Η ζωή στην πόλη καταλαμβάνει μια από τις μεγαλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες ενότητες του μουσείου, ενώ το αντίγραφο ενός ρωμαϊκού χάρτη που απεικονίζει τον τότε γνωστό κόσμο (και την ιδέα που είχαν οι Ρωμαίοι γι’ αυτόν) συγκαταλέγεται στα πιο ενδιαφέροντα εκθέματα. Η είσοδος στο μουσείο κοστίζει 3€. Τόσο το μουσείο όσο και ο αρχαιολογικός χώρος της Νικόπολης είναι ανοιχτά καθημερινά μέχρι τις 15.00.
