Όταν μαθαίναμε Γεωγραφία στο δημοτικό, δεν είχαμε γνωρίσει το μικρό αυτό νησάκι. Και αν τύχαινε να υπάρχει κάποια επίμονη δασκάλα, είναι σχεδόν βέβαιο πως πολλοί μαθητές που ζουν στις μεγάλες και πολύβουες πόλεις, δε θα έδιναν ιδιαίτερη σημασία σε τούτη τη μικρή κουκίδα του χάρτη.
Κι όμως, αυτή η κουκίδα του χάρτη δε ζει μόνο το καλοκαίρι. Έχει ζωή, πολιτισμό…ανθρώπους που μπορεί το κράτος να ξεχνάει. Που ξέρουν ότι είναι οι ξεχασμένοι. Που ξέρουν να κάνουν υπομονή. Γνωρίζουν όμως ότι ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από τα πολλά. Έχει ανάγκη από ανθρώπους που ξέρουν να μοιράζονται…Εκεί στους Αρκιούς στα Δωδεκάνησα, υπάρχει ένα σχολείο και ένας πολύτιμος μαθητής. Ο Χρήστος. Το μικρό καμάρι του νησιού.Ο μαθητής που δεν έχει συμμαθητές. Δεν ξέρει τι είναι η μεγάλη οθόνη. Είναι όμως τυχερός γιατί απολαμβάνει την αγάπη της Μαρίας Τσιαλέρας της δασκάλας με τη χρυσή καρδιά.
Ο Χρήστος μπορεί να είναι ο μαθητής που δεν έχει συμμαθητές, όμως έχει μια δασκάλα που αξίζει για 100! Την Μαρία Τσιαλέρα. Στη φωτογραφία η αίθουσα διδασκαλίας στολισμένη κατά την Εθνική μας εορτή…
Η Μαρία κατάγεται από τη Θεσσαλονίκη. Στα 18 της απέκτησε τον γιο της, που ζει στη Θεσσαλονίκη. Πέρυσι μάλιστα, έγινε και γιαγιά και της αρέσει πολύ αυτό… «Κατάγομαι από την αγαπημένη, λατρεμένη και πλανεύτρα Θεσσαλονίκη. Στους Λειψούς έχω τον αντρούλη μου, τον Γιώργο, ο οποίος κι αυτός νοιώθει φέτος… παραμελημένος, γιατί βλέπει πως έχω δοθεί κυριολεκτικά στο μαθητή μου και στη σχολική μονάδα. Να την σουλουπώσω και να την εξοπλίσω, όσο μπορώ καλύτερα».
Η Μαρία στους Λειψούς, έδωσε μια υπόσχεση σε μια μαθήτρια της που καταγόταν από το μικρό αυτό νησάκι, τους Αρκιούς. Να έρθει κάποια στιγμή στο νησάκι της και να διδάξει ως δασκάλα. Η Μαρία, κράτησε την υπόσχεση της απέναντι στη μικρή της μαθήτρια. Είναι από εκείνους τους δασκάλους, τους λίγους, που επιλέγουν να διδάξουν σε νησιά. Και όπως μας λέει χαριτολογώντας η Μαρία στοhumanstories.gr: «Δεν προτίμησα εγώ τα νησιά… με προτίμησαν αυτά. Η αγάπη των παιδιών, των γονέων και όλων των κατοίκων γενικώς. Ήταν αυτό που με κράτησε εδώ. ΑΓΑΠΗ!!! Η κινητήριος δύναμη στη ζωή». Και συνεχίζει:«Εδώ στους Αρκιούς, η υποδοχή δεν ήταν κάτι το θεαματικό. Ίσως επειδή ήρθα με «πολύ αέρα». Και νομίζω πως έπαθαν κι ένα σοκ, όταν έμαθαν πως το σχολείο των Αρκιών ήταν η μοναδική μου επιλογή… Και ξαφνιάστηκαν ακόμη περισσότερο όταν έμαθαν ότι ήταν κάτι που το ήθελα εδώ και χρόνια. Δεν πίστευαν στ’ αυτιά τους. Ποτέ δεν το έχει πει άλλος εκπαιδευτικός αυτό. Αλλά αντιθέτως όλοι γκρίνιαζαν που η Πρωτοβάθμια τους έστελνε εδώ…».
Το καλωσόρισμα στον επίγειο παράδεισο, το αισθάνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή η μοναδική δασκάλα των Αρκιών…
Το χειμώνα μένουν στο νησί γύρω στα 25 άτομα κι από αυτά, πέρσι τα Χριστούγεννα ήταν μετρημένες εννιά ψυχές στο νησί. Οι κάτοικοι, είναι πολύ φιλικοί με τη Δασκάλα κι αυτό που έχει καταλάβει, είναι ότι έχουν κουραστεί με τα προβλήματα που βιώνουν επί δεκαετίες. Άνθρωποι με μικρές προσδοκίες από το κράτος αλλά με μεγάλη καρδιά. «Με τους κατοίκους δεν έχω συναναστραφεί υπερβολικά, λόγω φόρτου εργασίας. Τη Δευτέρα μπαίνω στο σχολείο και την Παρασκευή ή το Σάββατο βγαίνω από την αυλόπορτα, για να πάω στους Λειψούς. Μερικές φορές όμως, βγαίνω με τον Χρηστάκο μου για περίπατο».
‘Όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, ο χρόνος στους Αρκιούς για μια δασκάλα κυλά πολύ γρήγορα. Φυσικά δε θα περίμενε κανείς ν’ ακούσει κάτι τέτοιο από μια εκπαιδευτικό σε μονοθέσιο σχολείο μ’ έναν μαθητή. Κι όμως…είναι αλήθεια. Η Μαρία ασχολείται πολύ με το παραμελλημένο σχολείο. «Στέλνω ευχαριστήρια μηνύματα, επίσημες επιστολές, παλεύω για ν’ αποκτήσει ο Χρήστος και το Σχολείο των Αρκιών αυτό που τους αξίζει. Πράγματα αυτονόητα, που δεν τα είχαν τόσα χρόνια».
Κι αν η παρέλαση για κάποιους ανθρώπους θεωρείται κάτι απαρχαιωμένο, μια συνήθεια – διαδικασία που θα πρέπει να σταματήσει, υπάρχουν τόποι στην Ελλάδα που την περιμένουν με προσμονή. Αναπτερώνει το ηθικό τους. Γι’ αυτούς τους μακρινούς – κοντινούς τόπους. Την άγονη – γόνιμη γραμμή, η παρέλαση είναι σημαντική. Όσο και το νερό που πίνουμε. «Το ηθικό τους είχε αναπτερωθεί με την παρέλαση και περισσότερο με την πανηγυρική ομιλία μου και με τον Εθνικό ‘Ύμνο της Ελλάδας, που τους παρακίνησα να άδουμε όλοι μαζί! Παρέλαση είχε γίνει και τα προηγούμενα δύο χρόνια, αλλά στο παρελθόν- απ’ ότι μου είπαν- ποτέ άλλοτε, δεν είχε γίνει ομιλία για το «ΟΧΙ» από εκπαιδευτικό, αλλά ούτε και Εθνικό ‘Ύμνος είχε ακουστεί», προσθέτει η Μαρία.
Κι αν η παρέλαση για κάποιους ανθρώπους θεωρείται κάτι απαρχαιωμένο, υπάρχουν τόποι στην Ελλάδα, όπως το νησάκι της Μαρίας και του μικρού Χρήστου, που την περιμένουν με προσμονή!
Πώς είναι όμως να κάνεις μάθημα με το ένα και μοναδικό παιδί του νησιού; Η Μαρία είναι τόσο ενθουσιασμένη. Ήταν άλλωστε μια επιθυμία της που κατάφερε να την πραγματοποιήσει. Γι’ αυτό και την απολαμβάνει όσο μπορεί…«Η σχέση μου με τον μοναδικό μου μαθητή είναι απίστευτη», λέει και συνεχίζει: «Είναι η ευτυχέστερη σχολική χρονιά της ζωής μου. Μέχρι στιγμής έχουμε δεθεί αρκετά. Περνάμε υπέροχα και πιστεύω με τον καιρό ακόμα περισσότερο! Πήγαμε και την πρώτη μας εκπαιδευτική εκδρομή, για 6 ημέρες στους Λειψούς. Είδε τόσα πολλά πράγματα, πρωτόγνωρα γι’ αυτόν… Ακόμα και τα ψυγεία – βιτρίνες στα μαγαζιά..».
Η Μαρία δημιούργησε και προφίλ του σχολείου στο Facebook, ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΡΚΙΩΝ. Θέλει το σχολείο αυτό να είναι ΖΩΝΤΑΝΟ. «Δεν πρέπει να παραμελείται, αλλά ούτε και να θεωρείται «παρακατιανό» και κατώτερο από τα υπόλοιπα σχολεία της Ελλάδας. ‘Έχουμε ήδη πολλούς φίλους μέσω των social media απ’ όλη την Ελλάδα. Από τις 11 Νοεμβρίου που το άρχισα, έχουμε ήδη πάνω από 80 φίλους κι εκκρεμούν γύρω στα 30 αιτήματα, που δεν έχω προλάβει ακόμα να εξετάσω. Του μαθητή μου του αρέσει αυτό. Είναι πολύ χαρούμενος που έχουμε φίλους. Επίσης, τον βοηθάει να αρχίσει να ρωτάει διάφορα, γιατί μέχρι πρότινος, δύσκολα εξέφραζε κάτι ή είχε μια απορία..» συμπληρώνει. Κι αν αναρωτιέστε τι θέλει να γίνει ο Χρήστος όταν μεγαλώσει…Η απάντηση είναι «Δάσκαλος, τι άλλο». Όταν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε εμπνέουν… Γίνονται άθελα σου τα είδωλα σου. Τα πρότυπα σου. «Μου λέει συνεχώς πως θέλει να γίνει δάσκαλος και το έχει δηλώσει πολλές φορές και σε πολλούς, τους δυόμισι αυτούς μήνες».
Η δασκάλα των Αρκιών, μένει στο σπιτάκι που είναι ενιαίο με το κτίριο του Σχολείου κι είναι πολύ λιτό. Φτωχικό και παγωμένο. «Δεν ήταν σε καλή κατάσταση όταν φτάσαμε», λέει η Μαρία. «Ειδικά ο ένας ο χώρος. Για να το συνεφέρουμε, με βοήθησε πολύ ο άντρας μου, ο οποίος έκανε τρομερή εθελοντική εργασία και εντός κι εκτός του σχολικού κτιρίου. Τώρα εκκρεμεί η σχολική αίθουσα, που η μισή είναι σαν ένας αποθηκευτικός χώρος με παλαιά αντικείμενα,κουτιά, παλιά τεχνολογία κ.τ.λ.».
Λιτός τρόπος ζωής, αλλά με σημαντικές αξίες που δίνουν νόημα καθημερινά σε αυτό που κάνεις…
Στις πόλεις ο κόσμος γκρινιάζει για τα πάντα. Θυμώνει εύκολα, ξεχνάει και ασχολείται κυρίως με τα δικά του προβλήματα. Τα βάζει πάνω από όλα. Η ζωή όμως, σε ένα τέτοιο νησί δεν είναι για όλους. Είναι για εκείνους που μπορούν να αντέξουν τη μοναξιά. Να αγκαλιάσουν την απλότητα και να μοιραστούν… «Τώρα που χειμωνιάζει, είναι απίστευτα μοναχικά εδώ στο νησί! ‘Όλος παραδόξως, δεν μ’ ενοχλεί καθόλου και ούτε νοιώθω φόβο. Βιώνω μια γλυκιά μοναξιά…». Μας λέει η δασκάλα των Αρκιών. Η γλυκιά Μαρία. Και συνεχίζει. «Είχα την πεποίθηση, από μικρό παιδί, ότι η απλότητα στη ζωή μας, τα ουσιαστικά πράγματακαι το μοίρασμα με τους συνανθρώπους μας αλλά και οι κινήσεις μας όλες πρέπει να κατευθύνονται από αγάπη, στην κάθε στιγμή της ζωής μας. Είναι τα πιο σημαντικά! Την ευτυχία τη βρίσκεις στα απλά πράγματα. Εγώ εδώ είμαι ευτυχισμένη. Διότι η καρδούλα του μικρούλη μου είναι αυτή που οδηγεί τη δική μου καρδιά. Δεν κάμπτομαι, δεν κουράζομαι, δε με λυγίζει καμία δυσκολία. Αντίθετα πεισμώνω πιο πολύ για να καταφέρω αυτά που δικαιούνται οι άνθρωποι εδώ…».
«Νιώθω μεγαλύτερη συγκίνηση, με την προσφορά μιας γυναίκας από την Αθήνα. Θέλει να πάρει τον μικρό Χρήστο κοντά της, όταν τελειώσει το Δημοτικό, ώστε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο και στο Πανεπιστήμιο και να τον φροντίζει σαν δικό της παιδί. Όταν συμβαίνουν αυτά, εγώ…λιώνω», αναφέρει η δασκάλα μας για τη στήριξη απλών συνανθρώπων μας…
Η Αγάπη του απλού κόσμου απέναντι στο νησί και το σχολείο είναι μεγάλη. Κάθε μικρή – μεγάλη προσφορά είναι συγκινητική. Γιατί δίνει δύναμη και ζωή σε αυτούς τους ανθρώπους που στηρίζουν την Ελλάδα με την εκεί παρουσία τους…«Αγάπη, γλυκές κουβέντες και δώρα, παίρνουμε συνεχώς εδώ. Δύο πράγματα με συγκίνησαν πάρα πολύ. Η σημαία, το κοντάρι, ο τελαμώνας και τα γαντάκια του Σημαιοφόρου, που μας έστειλαν οι LIONS, από τη Λέσχη Φαλήρου «ΤΡΙΤΩΝ», στην Αθήνα. Επειδή το σχολείο των Αρκιών δεν τα είχε ποτέ αυτά όλα τα θεσμοθετημένα για τις παρελάσεις και τώρα, είμαστε κι οι δυο ευτυχισμένοι. Αλλά νιώθω μεγαλύτερη συγκίνηση, με την προσφορά μιας γυναίκας από την Αθήνα. Θέλει να πάρει τον μικρό κοντά της, όταν τελειώσει το Δημοτικό, ώστε να συνεχίσει τις σπουδές του στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο και στο Πανεπιστήμιο και να τον φροντίζει σαν δικό της παιδί. Όταν συμβαίνουν αυτά, εγώ…λιώνω».
Η Μαρία, μοιάζει με νεράιδα που ήρθε να πραγματοποιήσει τις μικρές – μεγάλες επιθυμίες του Χρήστου με το μαγικό της ραβδάκι.«Έχω ένα μαγικό ραβδάκι στα χέρια μου και μ’ αυτό προσπαθώ να καλυτερέψω τη ζωή του μικρούλη μου. Μη αφήνοντας να τον «στραγγαλίσουν» τα βιβλία και οι εκφωνήσεις, προσπαθώ να τον κάνω να αναγνωρίσει τον εαυτό του τόσο, ώστε να μην με χρειάζεται πια. Να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση που του λείπει. Άλλωστε για μένα, αυτή είναι η επιτυχία του εκπαιδευτικού. Θέλω όμως κι ένα ισχυρότερο μαγικό ραβδάκι, με το οποίο να συνεχίσει τις σπουδές του και όχι απλά να γίνει ένας ακόμη πτυχιούχος, αλλά και Πρωθυπουργός της χώρας αν είναι δυνατόν. Γιατί με την καλοσύνη και την καρδιά που έχει, ίσως στο μέλλον να είναι αυτός που θα πονέσει πραγματικά αυτόν τον πολύπαθο λαό και να τον κυβερνήσει με σύνεση και αγάπη. Προερχόμενος από ένα ξεχασμένο ακριτικό νησί του Αιγαίου, όπου πολύ συχνά δεν έχουν ούτε φρέσκο ψωμί, ούτε γάλα, ούτε πολλά άλλα βασικά και αυτονόητα για τους υπόλοιπους».
Αυτή η είσοδος στη γνώση, στις αξίες, στον ανθρωπισμό αξίζει πολλά, πάρα πολλά και ΠΡΕΠΕΙ να τη στηρίξουμε όλοι μας, με το δικό μας μοναδικό τρόπο…
Αυτή είναι η Μαρία, η δασκάλα των Αρκιών. Που αγωνίζεται με τον δικό της τρόπο, να κρατήσει ζωντανό το Σχολείο του νησιού. Μερικές φορές, όλες αυτές οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες έχουν μια δόση νεραιδόσκονης. Μήπως τελικά χρειαζόμαστε περισσότερους ονειροπόλους; Αναζητήστε τον Άνθρωπο… Γνωρίστε τους Αρκιούς. Κι ας κρατήσουμε ζωντανό το σχολείο του…
Πηγή:humanstories.gr