Κάπου εκεί, λοιπόν, ανάμεσα στα 40 με 50 αναθεωρούμε πολλά στη ζωή μας! Συνειδητοποιούμε πως οι μέρες φεύγουν και δεν υπάρχει χρόνος για στάσεις, πισωγυρίσματα και “κατάθεση όπλων”. Έχουμε καταλάβει πως όλες οι ώρες δεν πρέπει να είναι μόνο δουλειά.
Κάποιοι είναι απαραίτητο να αφιερώνονται στον εαυτό μας και στην ψυχική μας υγεία. Η εσωτερική μας γαλήνη είναι πολύτιμη γι’ αυτό προσπερνούμε τσακωμούς και μικροπρέπειες που δεν οδηγούν πουθενά.
Είμαστε σίγουροι πια πως οι άνθρωποι που μας θέλουν στη ζωή τους θα βρουν τον τρόπο να είναι δίπλα μας. Οι φίλοι μας δε χρειάζεται να προσποιούνται γιατί τους δεχόμαστε και μας δέχονται όπως είμαστε. Βρισκόμαστε στη ” μέση ηλικία” ή “δεύτερη εφηβεία” αλλά νιώθουμε παιδιά. Εκτιμούμε το καλό φαγητό, τους αυθεντικούς ανθρώπους και δίνουμε αξία στις στιγμές.
Στο παράλογο απαντούμε με σιωπή και στη μιζέρια με χαμόγελο. Συνεχίζουμε να κάνουμε όνειρα, αγαπάμε και προσέχουμε περισσότερο τον εαυτό μας. Δίνουμε αξία στην αγκαλιά, στη “ζεστή χειραψία”, τη συντροφικότητα. Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια της “πρώτης νιότης”;
Παραμένουμε ενεργητικοί και δραστήριοι αξιοποιώντας τη σοφία της ηλικίας μας με τον καλύτερο τρόπο! Συνεχίζουμε δυναμικά!
Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη
