Πετυχαίνει που λέτε ο γάιδαρος τον παλιόφιλό του το άλογο στον δρόμο.
Γ: Που είσαι ρε αρχηγέ πόσα χρόνια έχω να σε δω χαθήκαμε.
Α: Άστα να πάνε φίλε χρόνια και ζαμάνια. Δεν έρχεσαι μία το βραδάκι από το σπίτι μου να πιούμε κάνα τσιπουράκι να τα πούμε;
Πάει λοιπόν ο γάιδαρος στο σπιτι του αλόγου, πίνουν εκεί τις τσικουδιές τους και τα λένε και σε κάποια φάση του λέει το άλογο: “άντε έλα να σου δείξω και το σπίτι”, και αρχίζει την ξενάγηση. Από δω το σαλόνι, εδώ η κουζίνα, εδώ το μπάνιο και μέσα η κρεβατοκάμαρα. Διασχίζοντας το χωλ βλέπει ο γάιδαρος ένα δωμάτιο γεμάτο με τρόπαια και με κύπελλα.
“Τι είναι όλα αυτά;” ρωτάει ο γάιδαρος.
Α λέει το άλογο αυτά είναι από όταν ήμουν νέος και έτρεχα στον ιππόδρομο και έβγαινα συνέχεια πρώτος.
Τελειώνει λοιπόν η επίσκεψη και προτείνει ο γάιδαρος να ανταποδώσει τη φιλοξενία.
Στον δρόμο για το σπίτι του σκεπτικός και λυπημένος μονολογούσε “κοίτα πόσα πράγματα έκανε στη ζωή του το άλογο”, εγώ τίποτα, δεν θα έχω τίποτα να του δείξω.
Φτάνει σπίτι, μπαίνει στο Διαδίκτυο και παραγγέλνει λοιπόν μία τεράστια αφίσα με μια ζέβρα. Παραλαμβάνει μετά απο λίγες μέρες τη φιγουράρει στο σαλόνι και καλεί το άλογο για δείπνο.
Έρχεται το άλογο, το ξενάγει και ο γάιδαρος στο σπίτι, φτάνουν στο σαλόνι και ρωτάει το άλογο: “τι είναι αυτή η φωτογραφία;”
Και απαντάει ο γάιδαρος:
“Α είναι από τότε που ήμουν νέος και έπαιζα στη Γιουβέντους”.
