Δούκας: Έζησε 10 Χρόνια Στους Δρόμους, Και Μόλις Βρήκε Σπίτι, Πέθανε
Ο Δούκας, όπως τον είπαν, δεν τα κατάφερε. Έφυγε για άλλους καλύτερους κόσμους. Μακρινούς. Εκεί όπου δεν θα υποφέρει.
Ο Δούκας είχε βρεθεί στην Καλλιθέα Λουτρακίου από την εθελόντρια Afrodith Frida Filozwiko Profil, η οποία ζει στο Λουτράκι και είναι γνωστή για τη φιλοζωική της δράση. Χρόνια είναι η μόνη που πηγαίνει καθημερινά να φροντίσει τα αμέτρητα αδέσποτα της χωματερής εκεί.
Κοκαλιασμένος, γέρικος και γεμάτος τσιμπούρια. Έτσι βρέθηκε μια μέρα ο Δούκας. Χωρίς να μπορεί ούτε να περπατήσει. Η εθελόντρια τον έβλεπε στο παρελθόν πηγαίνοντας στη χωματερή και του έδινε φαγητό. Κάποιες όμως μέρες ο σκύλος είχε εξαφανιστεί. Είχαν χαθεί τα ίχνη του. Και ξαφνικά εμφανίστηκε πάλι, σε αυτήν την κατάσταση.
Ο σκύλος στο παρελθόν είχε κηδεμόνα. Αλλά όταν εκείνος πέθανε, κανείς δεν ήθελε να τον κρατήσει. Και έτσι παρατήθηκε στους δρόμους. Όπου έζησε 10 χρόνια. Ταλαιπωρημένος και χωρίς αγάπη. Προσπαθώντας καθημερινά να επιβιώσει και να ξεφύγει από τους αμέτρητους κινδύνους που έχει η αδέσποτη ζωή.
Η Afrodith Frida Filozwiko Profil, βλέποντας την κατάστασή του, δεν το άφησε έτσι. Το πήρε για να το φροντίσει. Δύσκολα τα πράγματα. Ο Δούκας ήταν πολύ εξαντλημένος. Και μεγάλος. Έπρεπε να βρει ένα σπίτι για να μπορέσει να πάρει τα πάνω του.
Και το σπίτι βρέθηκε. Η κ. Γεωργία Μακρή, γνωστή για το φιλοζωικό της έργο, συγκινήθηκε με την ιστορία του και άνοιξε τις πόρτες του σπιτιού της για αυτό το δύστυχο πλασματάκι. Στήθηκε μια γέφυρα ζωής και ο Δούκας έφτασε στην Αθήνα όπου μεταφέρθηκε σε κλινική. Τα πράγματα όμως δεν ήταν καλά. Ερλίχια, σπληνομεγαλία, αιμολυτικός ίκτερος, αναιμία, έλλειψη αιμοπεταλίων και ανορεξία. Γίνεται αναγκαστικά μετάγγιση. Μετά τη μετάγγιση ο αιματοκρίτης 8,8. Πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ξεκίνησε θεραπείες για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του.
Δεν στάθηκε όμως. Τώρα που βρήκε αγάπη και μια γωνιά ζεστή, τώρα έφυγε. Δυστυχώς. Δεν είναι όλα τα πλάσματα τυχερά. Ο Δούκας πάλεψε αλλά δεν τα κατάφερε. Ξεψύχησε στα χέρια της νέας του μαμάς που έδωσε αγώνα αυτές τις μέρες να τον βοηθήσει. Όμως το σωματάκι του ήταν πολύ ταλαιπωρημένο. Και δεν άντεξε.
Οι ψυχές σαν τον Δούκα δεν μας αξίζουν. Δεν μας αξίζουν γιατί, ενώ είναι γεμάτες αγάπη και καλοσύνη, εμείς τους γυρνάμε την πλάτη και τις αφήνουμε στο δρόμο. Έτσι αφέθηκε και ο Δούκας πριν από 10 χρόνια. Περιφερόταν, ταλαιπωρήθηκε, κουράστηκε και δεν άντεξε.
Το μόνο που μας ανακουφίζει είναι το ότι δεν πέθανε στο δρόμο. “Έφυγε” σε σπίτι και σε μια αγκαλιά. Σπουδαίο πράγμα αυτό. Σε αυτό μπορούμε να πούμε ότι στάθηκε τυχερός. Σε τίποτα όμως άλλο.
Καλό ταξίδι να έχει. Και θα το ξαναπούμε. Δεν τους αξίζουμε. Είμαστε πολύ λίγοι για αυτά.
