Ο ύπνος καταλαμβάνει χρονικά το 1/3 της ζωής του ανθρώπου. Κοιμόμαστε γιατί ο εγκέφαλος πρέπει να ξεκουραστεί και να μπορεί να λειτουργεί φυσιολογικά.
Με τον ύπνο ενισχύεται όχι μόνο ο εγκέφαλος, αλλά και ολόκληρος ο οργανισμός μας. Το ανοσοποιητικό λειτουργεί καλύτερα, ενώ και οι πληγές επουλώνονται ταχύτερα. Η διαδικασία του ύπνου είναι ενστικτώδης-έμφυτη όπως συμβαίνει και με το φαγητό και την πείνα.
Όποιος δεν κοιμηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε σύντομα θα παρουσιάσει αλλοιώσεις στον εγκέφαλο και θα αλλάξει η συμπεριφορά του. Θα αρχίσει να έχει παραισθήσεις, ψυχωσικά επεισόδια, θα χάνει βάρος θα εμφανίσει άνοια και παράνοια και στο τέλος θα πεθάνει. (Δεν είναι τυχαίο που στα σύγχρονα “μελετημένα” βασανιστήρια, το χειρότερο είναι εκείνο όπου το θύμα απαγορεύεται να κοιμηθεί και οι βασανιστές το κρατούν ξύπνιο μερόνυχτα, μέχρι να “σπάσει”.)
Έναν χρόνο μετά την έναρξη του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου, το 1915, οι γιατροί βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια παράξενη για τα επιστημονικά δεδομένα της εποχής, κατάσταση. Ο Ούγγρος στρατιώτης Paul Kern στο Ανατολικό μέτωπο, βρισκόταν μέσα στα χαρακώματα. Είχε επιβιώσει από ένα μπαράζ πυροβολικού των στρατιωτών του Τσάρου (ακόμη η Ρωσία δεν είχε συνθηκολογήσει και πολεμούσε με την Αντάν ενάντια στους Γερμανούς και τους Αυστροούγγρους). Ο Kern, σχεδόν είχε θαφτεί κάτω από το χώμα, μέσα στο χαράκωμα. Οι Ρώσοι στρατιώτες μόλις τελείωσε το μπαράζ, κινήθηκαν στα εχθρικά χαρακώματα και εξολόθρευαν όσους είχαν επιβιώσει.
Ο Kern, είδε 2 μπότες μπροστά στα μάτια του, άκουσε ένα τουφέκι να οπλίζει και ένιωσε κάτι καuτό να του τινάζει το μέτωπο. Στη συνέχεια έχασε τις αισθήσεις του. Ο Ρώσος στρατιώτης που του έδωσε τη χαριστική βολή, δεν σημάδεψε καλά και η σφαίρα χτύπησε το κρανίο του, βγήκε από την άλλη πλευρά, αλλά δεν πείραξε τον εγκέφαλο του.
Ώρες μετά τον βρήκαν ημιθανή οι συνάδελφοι του. Μεταφέρθηκε σε ένα πρόχειρα στημένο χειρουργείο εκστρατείας, όπου Γερμανοί γιατροί τον χειρούργησαν. Είδαν πως ενώ ο εγκέφαλος δεν είχε πειραχτεί, στην περιοχή του μετωπιαίου λοβού, υπήρχε τραυματισμός και μάλιστα σοβαρός. Ο Kern, τελικά επέζησε, όμως όχι αλώβητος. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Κάτι στην περιοχή είχε αλλοιωθεί και ο στρατιώτης δεν μπορούσε να κοιμηθεί με τίποτε. Ούτε από κούραση, ούτε με ειδικά υπνωτικά χάπια, ούτε με ναρκωτικά, ούτε καν με υπνωτισμό.
Ο Kern πέθανε το 1955. Οι γιατροί λένε πως μέχρι τον θάνατό του, δεν κοιμήθηκε ούτε μια στιγμή. Σκεφτείτε το λίγο, έμεινε ξάγρυπνος επί 40 χρόνια, ή αλλιώς επί 480 μήνες, ή ακόμη πιο ανατριχιαστικό, δεν έκλεισε μάτι για 175.200 μερόνυχτα. Όλα αυτά τα χρόνια ο Kern μπαινόβγαινε από νοσοκομείο σε νοσοκομείο όπου οι γιατροί προσπαθούσαν να βρουν μια λύση να τον ανακουφίσουν. Ούτε στο νοσοκομείο του Lemberg, ούτε ο καθηγητής νευρολογίας Ernst Frey, του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Lorand που ασχολήθηκε με την περίπτωση του κατάφερε να βοηθήσει. Μάλιστα σε σύγγραμμα του αναφέρει πως αδυνατεί να βρει μια αιτία για αυτή την αvωμαλία. Ο Kern μετά το τέλος του πολέμου, έζησε στη Βουδαπέστη και εργάστηκε στο τμήμα συντάξεων του υπουργείου Υγείας μέχρι τον θάνατό του.
[via]
